دوست بازآمد و دشمن به مصیبت بنشست

باد نوروز علی رغم خزان بازآمد

مژدگانی بده ای نفس که سختی بگذشت

ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید

وجه می می‌خواهم و مطرب که می‌گوید رسید

شاهدان در جلوه و من شرمسار کیسه‌ام

رفت دوشم نفسی دیدهٔ گریان در خواب

دیدم آن نرگس پرفتنهٔ فتان در خواب

خیمه برصحن چمن زن که کنون در بستان

نتوان رفت ز بوی گل و ریحان در خواب

بقیه در ادامه مطلب

آنکه بر هر طرفی منتظرانند او را

ننگرد هیچ که خلقی نگرانند او را

سرو را بر سر سرچشمه اگر جای بود

جای آن هست که بر چشم نشانند او را

بقیه در ادامه مطلب

خواجوی کرمانی » غزلیات

یاد باد آنکه بروی تو نظر بود مرا

رخ و زلفت عوض شام و سحر بود مرا

یاد باد آنکه ز نظارهٔ رویت همه شب

در مه چارده تا روز نظر بود مرا

گلچین اشعار دانته

از سرود اول:

34) جرقه ای کوچک، آتشی عظیم پدید آورد!

شاید به دنبالم، دیگران نیز با سرودهای شیواتر از من،

به التماس افتند و حمایت چیرا را در خواست کنند!

55) بسیاری از آن چه در دنیای زیرین

برایمان روا نیست، در آنجا رواست، که آن نیز

به لطف مکانی است که روزگاری، اقامتگاه نوع بشر بود!

بقیه در ادامه مطلب

بت يكدانه

خـــرّم آن روز كــه ما عاكف ميخانه شويم

از كف عقل، بــرون جسته و ديوانه شويم

بشكنيــــــــــــــم آينه فلسفه و عرفان را

از صنمخــــــــــانه اين قافله، بيگانه شويم

بهار جان

بهــــار آمد، جوانى را پس از پيرى ز سر گيرم

كنـــار يــــار بنشينم ز عمـــر خــود ثمرگيرم

بــــه گلشن باز گردم، با گل و گلبن در آميزم

بـــه طرف بوستان دلدار مهوش را به برگيرم

بقیه در ادامه مطلب

عاشق دلباخته

سر خم باد سلامت كه به من راه نمود

ســـــاقى باده به كف، جـان من آگاه نمود

خــــادم درگه ميخـــــانه عشّاق شدم

عـــاشق مست، مــــــرا خادم درگاه نمود

بقیه در ادامه مطلب

سفر عشق

بــــــــــــا دلِ تنگ به ســـوى تو سفر بايد كرد

از ســـــــــــر خويش به بتخانه گذر بايد كرد

پيــــــــر مـــا گفت: ز ميخانه شفا بايد جست

از شفـــــــــــا جستنِ هر خانه حذر بايد كرد

بقیه در ادامه مطلب

مذهب رندان

آنكه دل بگسلد از هر دو جهان، درويش است

آنكـــــه بگــــذشت ز پيـــدا و نهان، درويش است

خـــــــــرقه و خانقه از مذهب رندان دور است

آنكــــه دورى كند از ايــــــن و از آن، درويش است

بقیه در ادامه مطلب

عيد نوروز

باد نوروز وزيـــده است به كوه و صحرا

جامه عيـــد بپـــوشنـــد، چه شاه و چه گدا

بلبل باغ جنان را نبـــود راه به دوست

نازم آن مطـــرب مجلـــس كـــه بود قبله نما

بقیه در ادامه مطلب

ديدار دوباره
اين تويی،ای اختر اختران،كه دوباره در آغوشت می فشارم؟نمی دانی شب هجران چه تاريك و غم انگيز بود.ولی اكنون كه تو ای مايه هستی من،باز آمده ای تا باز در خانه دلی كه در اختيار توست مسكن گزينی،... بقیه در ادامه مطلب

زليخا نامه
"شبانگاه پنداشتم كه ماه را به خواب می بينم،ولی چون بيدار شدم ناگهان خورشيد طلوع كرد

ویلیام شکسپیر (به انگلیسی: William Shakespeare) ‏ (1564-1616) شاعر و نمایشنامه‌نویس انگلیسی که وی را بزرگ‌ترین نویسنده در زبان انگلیسی دانسته‌اند. جایگاه شکسپیر در بین انگلیسی زبانها  همانند جایگاه حافظ  در بین ماست.

دوست
هر زمان كه از جور ِ روزگار
و رسوايي ِ ميان ِ مردمان
در گوشه ي تنهايي بر بينوايي ِ خود اشك مي ريزم،
و گوش ِ ناشنواي آسمان را با فريادهاي بي حاصل ِ خويش مي آزارم،

بقیه در ادامه مطلب

داغ عشق تو نهان در دل و جان خواهد ماند

در دل این آتش جانسوز نهان خواهد ماند

آخر آن آهوی چین از نظرم خواهد رفت

وز پیش دیده به حسرت نگران خواهد ماند

چه شود به چهرهٔ زرد من نظری برای خدا کنی

که اگر کنی همه درد من به یکی نظاره دوا کنی

تو شهی و کشور جان تو را تو مهی و جان جهان تو را

ز ره کرم چه زیان تو را که نظر به حال گدا کنی

ای پیر مغان شربتم از درد مغان آر

وز درد من خسته مغانرا بفغان آر

چون ره بحریم حرم کعبه ندارم

آشنای تو ز بیگانه و خویشش چه خبر

و آنکه قربان رهت گشت ز کیشش چه خبر

هدف ناوک چشم تو ز تیغش چه زیان

برگیر دل ز ملک جهان و جهان بگیر

و آرام دل ز جان طلب و ترک جان بگیر

چون ما بترک گلشن و بستان گرفته‌ایم

ای مرغ خوش‌نوا چه فرو بسته‌ئی نفس

برکش ز طرف پرده‌سرا نالهٔ جرس

چون نغمه ساز گلشن روحانیان توئی

بیار باده که وقت گلست و موسم باغ

ز مهر بردل پر خون لاله بنگر داغ

دماغ عقل معطر کن از شمامهٔ می

روزگاری روی در روی نگاری داشتم

راستی را با رخش خوش روزگاری داشتم

همچو بلبل می‌خروشیدم بفصل نوبهار

خرم آنروز که از خطهٔ کرمان بروم

دل و جان داده ز دست از پی جانان بروم

با چنین درد ندانم که چه درمان سازم

ما قدح کشتی و دل را همچو دریا کرده‌ایم

چون صدف دامن پر از للی لالا کرده‌ایم

خرقهٔ صوفی بخون چشم ساغر شسته ایم

خیزید ای میخوارگان تا خیمه بر گردون زنیم

ناقوس دیر عشق را بر چرخ بوقلمون زنیم

هر چند از چار آخشپج و پنج حس در شش دریم

چه خوشست باده خوردن به صبوح در گلستان

که خبر دهد ز جنت دم صبح و باد بستان

چو دل قدح بخندد ز شراب ناردانی

به عقل کی متصور شود فنون جنون

که عقل عین جنونست والجنون فنون

ز عقل بگذر و مجنون زلف لیلی شو

نفحهٔ گلشن عشق از نفس ما بشنو

وز صبا نکهت آن زلف سمن سا بشنو

خبر درد فراق از دل یعقوب بپرس

چون نداری جان معنی معنی جانرا چه دانی

چون ندیدی کان گوهر گوهر کانرا چه دانی

هر که او گوهر شناسد قیمت جوهر شناسد

مستی ز چشم دلکش میگون یار جوی

وز جام باده کام دل بیقرار جوی

اکنون که بانگ بلبل مست از چمن بخاست

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید

داستان غم پنهانی من گوش کنید

قصه بی سر و سامانی من گوش کنید

گفت وگوی من و حیرانی من گوش کنید

بقیه در ادامه مطلب

هزاران پرده بر قانون عشق است

به هر یک نغمه‌ها ز افسون عشق است

به هر دم عشق پر افسون و نیرنگ

ز هر پرده نوایی دارد آهنگ

بقیه در ادامه مطلب

زبان دان رموز کیمیا کیست

که گویم حل و عقد کیمیا چیست

نه بحث ما در آن امر محال است

که در اثبات و نفیش قیل و قال است

بقیه در ادامه مطلب

خداوندا نه لوح و نه قلم بود

حروف آفرینش بی رقم بود

ارادت شد به حکمت تیز خامه

به نام عقل نامی کرد نامه

به نام چاشنی بخش زبانها

حلاوت سنج معنی در بیانها

شکرپاش زبانهای شکر ریز

به شیرین نکته‌های حالت انگیز

بقیه در ادامه مطلب

گفت ای یاران از آن دیوان نیم

که ز لا حولی ضعیف آید پیم

کودکی کو حارس کشتی بدی

در شعر ذیل مولوی اشاره به این نکته دارد که پنج حس انسان هر کدام وضیفۀ خاص خود را دارد و هیچ کدام نمیتواند کا آن دیگری را انجام دهد و اگر صد هزار گوش صف بکشد باز انسان محتاج یک چشم روشن میباشد...

مشرقی و مغربی را حسهاست

منصب دیدار حس چشم‌راست

صد هزاران گوشها گر صف زنند

سالک راحت طلب ریحان راه

پیش روح آمد بصد دل روح خواه

گفت ای عکسی ز خورشید جلال

سالک بیدل فغان برداشته

پیش دل شد دل ز جان برداشته

گفت ای حایل میان جسم و جان

سالکی کاسرار قدسش دایه بود

پیش حس آمد که اول پایه بود

گفت ای جاسوس ظاهر نام تو

سالک دل مردهٔ درمان طلب

پیش روح اللّه آمد جان بلب

گفت ای روح مجرد ذات تو

سالک جان کرده بر خلعت سبیل

چون خلالی باز شد پیش خلیل

گفت ای دارای دارالملک جان

سالک آمد پیش آدم خون فشان

تاازان دم یابد از آدم نشان

گفت ای بنیاد فطرت ذات تو

سالک دلدادهٔ بیدل دلیر

پیش جن آمد ز جان خویش سیر

گفت ای پوشیده از غیرت جمال

سالک طیار شد پیش طیور

گفت ای پرندگان نار و نور

ای برون جسته ز دام پر بلا

سالک شوریدهٔ پاک اعتقاد

آمد از دریا برون پیش جماد

گفت ای افسرده از برد الیقین

سالک آمد پیش کوه گوهری

گفت ای مشغول گوهر پروری

ای مرصع کره از گوهر کمر

سالک سلطان دل درویش زاد

با سری پر خاک آمد پیش باد

گفت ای جان پرور خلق آمده

سالک سرگشته چون مستی خراب

شد دلی پرتاب پیش آفتاب

گفت ای سلطانسرگیتی نورد

سالک صادق دم نیکوسرشت

آمد از صدق طلب پیش بهشت

گفت ای خلوت سرای دوستان

سالک آمد پیش کرسی دل شده

خاک زیر پایش از خون گل شده

پیش کرسی خیره بر جا ایستاد

عطار » مصیبت نامه » بخش چهارم

سالک سرکش سر گردن کشان

پیش عزرائیل آمد جان فشان

گفت ای جان تشنهٔ دیدار تو

عطار » مصیبت نامه » بخش اول

سالک آمد تا جناب جبرئیل

همچو موری مرده پیش زنده پیل

گفت ای سلطان اسرار علوم

سنائی غزنوی عارف وارستۀ قرن پنجم و ششم هجری که صاحب مثنویهای حدیقةالحقیقه، طریق التحقیق، کارنامهٔ بلخ، سیر العباد الی المعاد، عشق‌نامه و عقل‌نامه و دیوان اشعار میباشد .مولوی در مثنوی از او ستایش کرده و شعری دارد به این مضمون که :

عطار روح بود و سنائی دو چشم او             ما از پی سنائی و عطار آمدیم

بقیه در ادامه مطلب

هر که در راه عشق صادق نیست

جز مرایی و جز منافق نیست

آنکه در راه عشق خاموش ست

جمالت کرد جانا هست ما را

جلالت کرد ماها پست ما را

دل آرا ما نگارا چون تو هستی

سنایی » طریق التحقیق

کاف و‌نون چون به یکدگرپیوست

شد پدید آنچه بود و باشد و هست

هر چه موجود شد زامرش دان

به یقین واجب الوجود یکیست

هر چه در وهم و خاطر آید نیست

مالک الملک و پادشاه به حق

دل به دلبر گر سپاری دل بری

دل بری کن تا بیابی دلبری

هرکه انسانست از این سان خوانمش

لطفش کرم نموده میخانه دام کرده

در حق جمله عالم انعام عام کرده

میخانه ای چنین خوش بر ما سبیل کرده

عارفانه بیا و خوش می گو

وحده لا اله الا هو

ذکر مستانه می کنم شب و روز

گر خبری داری از آن و از این

چشم گشا بوالعجبی را ببین

نیم تنی ملک جهان را گرفت

ای عاشقان ای عاشقان من پیر را برنا کنم

ای تشنگان ای تشنگان من قطره را دریا کنم

ای طالبان ای طالبان کحال ملک حکمتم

مدتی شد که به جان در پی جانان خودم

درد دل می طلبم طالب درمان خودم

مجمع اهل دلان زلف پریشان من است

بیا ای نور چشم ما و خوش بنشین به جای خویش

منور ساز مردم را و هم خلوتسرای خویش

به هجرت مبتلا گشتم به وصلت آرزومندم

چه باشد ار به دست آری رضای مبتلای خویش

بقیه در ادامه مطلب -

عاشقان درش از درد دوا یافته اند

خستگان غمش از رنج شفا یافته اند

باده نوشان سراپردهٔ میخانهٔ دل

نور روی او به چشم ما نمود

هر چه ما دیدیم غیر او نبود

گفتگوی ما خیالی بیش نیست

دلی که درد ندارد دوا کجا یابد

بلای عشق ندیده شفا کجا یابد

کسی که همدم جام شراب نیست مدام

نقش خیال عالم عارف به خواب بیند

صورت چو جام یابد معنی شراب بیند

دریادلی که چون ما در بحر ما درآید

حق است دین سید و دین من این بود

برهان واضح است و دلیل مبین بود

گفتم که من همینم و معشوق من همان

در ره عشق چو ما بی سر و پا باید رفت

راه را نیست نهایت ابدا باید رفت

ما از این خلوت میخانه به جائی نرویم

جامی ز می پر از می در بزم ما روان است

هرگز که دیده باشد جامی که آنچنان است

عالم بود چو جامی باده در او تجلی

هر ذره که می بینی خورشید در او پیداست

در دیدهٔ ما بیند چشمی که به حق بیناست

گر شخص نمی بینی در سایه نگر باری

چشم ما روشن به نور روی اوست

لاجرم من دوست می‌بینم به دوست

رند مست از گفت و گو ایمن بود

رندیم و دگر مستیم تا باد چنین بادا

توبه همه بشکستیم تا باد چنین بادا

چون قطره ازین دریا دیروز جدا بودیم

غزل شمارهٔ ۱۵

شاه نعمت‌الله ولی » غزلیات

عالمی غرقند در سیلاب ما

تشنگان دانند قدر آب ما

آفتابی رو نماید روشن است

 http://www.rasekhoon.net/Library/Show-3559.aspx

من ديده ام كه درجه سعادت اشخاص بستگي به اراده و ميل خود آنها دارد.((آبراهام لينكلن

رهبران موفق هيچ گاه دست از آموختن بر نمي دارند. فرايند آموختن هرگز تمام نمي شود و پيوسته آموختن پيامد چيرگي بر خويشتن و پشتكار است.((جان ماكسول

دانشمند شيمي كه با مواد خطرناك به آزمايش مي پردازد و پزشكي كه در معرض ابتلا به بيماريهاي واگيردار است، همه به دليل وظيفه شغلي و احساس نبوغ خود فداكاري مي كنند.((جان كاينرل              بقیه در ادامه مطلب

اخلاق، چيز ساخته شده و حاضر آماده اي نيست، بلكه ذره ذره و روز به روز، خلق و ايجاد مي گردد.((ارناليل

بزرگترين عمل غير اخلاقي اين است كه انسان شغلي را كه از انجام آن ناتوان است بر عهده گيرد.((ناپلئون بناپارت

اگر به ديگران، قوانين خود را نگوييد، نبايد اميد داشته باشيد كه آنان بر پايه ي قوانين شما رفتار كنند.((آنتوني رابينز

خودباوري انسان، برآمده از اين است كه خود را بر شرايط زمانه چيره ببيند، نه اينكه شرايط بر او چيره باشد.((آنتوني رابينز

فردوسی » شاهنامه » منوچهر

 چو خورشید تابان برآمد ز کوه

برفتند گردان همه همگروه

بدیدند مر پهلوان را پگاه

وزان جایگه برگرفتند راه

فردوسی » شاهنامه » آغاز کتاب

به نام خداوند جان و خرد

کزین برتر اندیشه برنگذرد

خداوند نام و خداوند جای

خداوند روزی ده رهنمای

بقیه در ادامه مطلب

ميدان اول مقام توبه است

اگر خودتان براي زندگي خود برنامه نداشته باشيد، كسي ديگر از وجود شما براي برنامه هاي خود بهره نخواهد گرفت.((آنتوني رابينز

تجربه ها بررسي هاي من همه نمايانگر اين است كه محدوديت هاي وجود ما (چه مثبت و چه منفي) بسيار كمتر از آن چيزي است كه به ما باورانده اند.((آنتوني رابينز

کسي كه حفظ جان را مقدم بر آزادي بداند، لياقت آزادي را ندارد.((بنجامين فرانكلين))

میدان بیست و ششم

از میدان اخلاص میدان تَبَتُّل زاید.

«تَبَتَّلْ اِلَیْهِ تَبْتِیلَا».

تَبَتُّل باز گشتن است، و آن سه چیز است با سه چیز...

بقیه در ادامه مطلب

میدان چهل و چهارم

از میدان رجا، میدان طلب زاید.

«یَبْتَغُونَ اِلَی رَبِّهِمُ الْوَسِیْلَةَ اَیُّهُمْ اَقْرَبُ».

طلب: جُستن است و کوشیدن و آن سه قسم است...

بقیه در ادامه مطلب

میدان چهل و دوم

از میدان هیبت، میدان فرار زاید.

«فَفِرُّوا اِلَی اللهِ».

فرار:

با مولی گریختن است،

میدان شصت و یکم

شصت و یکم میدانِ تفویض است.

«وَ اُفَوِّضُ اَمْرِی اِلَی اللهِ اِنَّ اللهَ بَصِیرٌ بِالْعِبَادِ».

تفویض کار با خداوند کار بازگذاشتن است.

میدان پنجاه و یکم

پنجاه و یکم میدان سَکینَه است.

«هُوَالَّذِی اَنْزَلَ السَّکِینَةَ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ».

سکینه آرامش است که حقّ فرو فرستد بردلِ دوستانِ خویش، آزادی آن دلها را...

بقیه در ادامۀ مطلب

میدان هفتاد و نهم

هفتاد و نهم میدانِ تسلیم است.

«وَ سَلِّمُوا تَسْلِیماً».

و تسلیم خویشتن به وی سپردن است. هر چه میان بنده است با مولی ـ تعالی، جلّ ذکره ـ از اعتقاد و از خدمت و از معاملت و و از حقیقت همه بنا بر تسلیم است...

بقیه در ادامه مطلب

میدان هشتاد و نهم

هشتاد و نهم میدان وجد است.

«وَ رَبَطْنَا عَلی قُلُوبِهِم اِذْ قَامُوا».

وجد آتشی است افروخته میان سنگ اختیار و آهن نیاز.

و آن بر سه وجه است:

بفیه در ادامه مطلب

غزل تقویم ها

خدا . . .