کل احادیث کتاب شریف اصول کافی در 130 پست ،جهت دسترسی علاقه مندان به فایل ورد این احادیث در این مجموعه قرار داده شده است .جهت دسترسی به کل کتاب و تمامی قسمتها بر روی لینک ذیل کلیک نمائید
فایل ورد کل کتاب شریف اصول کافی
جهت دسترسی به یکصد جلد کتاب عرفانی بر روی لینک ذیل کلیک نمائید :
یکصد جلد کتاب عرفانی و اشعار کلیه شاعران کلاسیک ایران
باب دعا برای دردها و بیماریها
بَابُ الدُّعَاءِ لِلْعِلَلِ وَ الْأَمْرَاضِ
1- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِی نَجْرَانَ وَ ابْنِ فَضَّالٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ کَانَ یَقُولُ عِنْدَ الْعِلَّةِ اللَّهُمَّ إِنَّکَ عَیَّرْتَ أَقْوَاماً فَقُلْتَ قُلِ ادْعُوا الَّذِینَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِهِ فَلا یَمْلِکُونَ کَشْفَ الضُّرِّ عَنْکُمْ وَ لا تَحْوِیلًا فَیَا مَنْ لَا یَمْلِکُ کَشْفَ ضُرِّی وَ لَا تَحْوِیلَهُ عَنِّی أَحَدٌ غَیْرُهُ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اکْشِفْ ضُرِّی وَ حَوِّلْهُ إِلَی مَنْ یَدْعُو مَعَکَ إِلَهاً آخَرَ لَا إِلَهَ غَیْرُکَ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 351 روایة : 1
1 برخی از اصحاب ما حدیث کرده اند که حضرت صادق (ع ) هنگام درد و بیماری (ایندعا می خواند) می گفت : ((اللهم انک عیرت اقواما فقلت : قل ادعوا الذین زعمتم من دونه فلایملکون کشف الضر عنکم و لا تحویلا، فیا من لا یملک کشف ضری و لا تحویله عنی احد غیره صل علی محمد و آل محمد و اکشف ضری و حوله الی من یدعو معک الها آخر لا اله غیرک ))
2- أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ عَبْدِ الْعَزِیزِ بْنِ الْمُهْتَدِی عَنْ یُونُسَ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ عَنْ دَاوُدَ بْنِ زُرْبِیٍّ قَالَ مَرِضْتُ بِالْمَدِینَةِ مَرَضاً شَدِیداً فَبَلَغَ ذَلِکَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع فَکَتَبَ إِلَیَّ قَدْ بَلَغَنِی عِلَّتُکَ فَاشْتَرِ صَاعاً مِنْ بُرٍّ ثُمَّ اسْتَلْقِ عَلَی قَفَاکَ وَ انْثُرْهُ عَلَی صَدْرِکَ کَیْفَمَا انْتَثَرَ وَ قُلِ اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الَّذِی إِذَا سَأَلَکَ بِهِ الْمُضْطَرُّ کَشَفْتَ مَا بِهِ مِنْ ضُرٍّ وَ مَکَّنْتَ لَهُ فِی الْأَرْضِ وَ جَعَلْتَهُ خَلِیفَتَکَ عَلَی خَلْقِکَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تُعَافِیَنِی مِنْ عِلَّتِی ثُمَّ اسْتَوِ جَالِساً وَ اجْمَعِ الْبُرَّ مِنْ حَوْلِکَ وَ قُلْ مِثْلَ ذَلِکَ وَ اقْسِمْهُ مُدّاً مُدّاً لِکُلِّ مِسْکِینٍ وَ قُلْ مِثْلَ ذَلِکَ قَالَ دَاوُدُ فَفَعَلْتُ ذَلِکَ فَکَأَنَّمَا نُشِطْتُ مِنْ عِقَالٍ وَ قَدْ فَعَلَهُ غَیْرُ وَاحِدٍ فَانْتَفَعَ بِهِ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 351 روایة : 2
2 داود بن زربی گوید: من در مدینه بیمار سختی شدم ، و خبر آن به حضرت صادق (ع ) رسید، پس بمن نوشت : خبر بیماریت بمن رسید، پس یکصاع (تقریبا سه کیلو) گندم بخر، سپس بپشت بخواب و آن گندم را روی سینه ات بریز و پهن کن بهر گونه که ریخت و بگو: ((اللهم انی اسئلک باسمک الذی اذا سئلک به المضطر کشفت ما به من ضر و مکنت له فی الارض و جعلته خلیفتک علی خلقک ان تصلی علی محمد و آل محمد و ان تعافینی من علتی )) سپس برخیز و درست بنشین و گندمها را از اطراف خود جمع کن ، و (دوباره ) همان دعا را بخوان و آنرا بچهار مد (که هر مدی تقریبا ده سیر است ) تقسیم کن ، هر قسمتی را بمسکینی (و مستمندی ) بده و همان دعا را بخوان . داود گوید: من دستور آن حضرت را انجام دادم (و آنقدر زود اثر گذاشت که همانساعت بیماریم برطرف شد) و گویا از بند آزاد شدم ، و بسیاری از مردم آنرا انجام داده اند و از آن سود برده اند.
3- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ نُعَیْمٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ اشْتَکَی بَعْضُ وُلْدِهِ فَقَالَ یَا بُنَیَّ قُلِ اللَّهُمَّ اشْفِنِی بِشِفَائِکَ وَ دَاوِنِی بِدَوَائِکَ وَ عَافِنِی مِنْ بَلَائِکَ فَإِنِّی عَبْدُکَ وَ ابْنُ عَبْدِکَ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 351 روایة : 3
3- حسین بن نعیم گوید: یکی از فرزندان حضرت صادق (ع ) بیمار شد حضرت باو فرمود: ای پسرکم ! بگو: ((اللهم اشفنی بشفائک و داونی بدوائک و عافنی من بلائک فانی عبدک و ابن عبدک )).
4- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ عَنْ مَالِکِ بْنِ عَطِیَّةَ عَنْ یُونُسَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع جُعِلْتُ فِدَاکَ هَذَا الَّذِی قَدْ ظَهَرَ بِوَجْهِی یَزْعُمُ النَّاسُ أَنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ لَمْ یَبْتَلِ بِهِ عَبْداً لَهُ فِیهِ حَاجَةٌ فَقَالَ لِی لَا لَقَدْ کَانَ مُؤْمِنُ آلِ فِرْعَوْنَ مُکَنَّعَ الْأَصَابِعِ فَکَانَ یَقُولُ هَکَذَا وَ یَمُدُّ یَدَهُ وَ یَقُولُ ی ا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِینَ قَالَ ثُمَّ قَالَ إِذَا کَانَ الثُّلُثُ الْأَخِیرُ مِنَ اللَّیْلِ فِی أَوَّلِهِ فَتَوَضَّأْ وَ قُمْ إِلَی صَلَاتِکَ الَّتِی تُصَلِّیهَا فَإِذَا کُنْتَ فِی السَّجْدَةِ الْأَخِیرَةِ مِنَ الرَّکْعَتَیْنِ الْأُولَیَیْنِ فَقُلْ وَ أَنْتَ سَاجِدٌ یَا عَلِیُّ یَا عَظِیمُ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ یَا سَامِعَ الدَّعَوَاتِ وَ یَا مُعْطِیَ الْخَیْرَاتِ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَعْطِنِی مِنْ خَیْرِ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ مَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ اصْرِفْ عَنِّی مِنْ شَرِّ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ مَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ أَذْهِبْ عَنِّی هَذَا الْوَجَعَ وَ سَمِّهِ فَإِنَّهُ قَدْ غَاظَنِی وَ أَحْزَنَنِی وَ أَلِحَّ فِی الدُّعَاءِ قَالَ فَمَا وَصَلْتُ إِلَی الْکُوفَةِ حَتَّی أَذْهَبَ اللَّهُ بِهِ عَنِّی کُلَّهُ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 351 روایة : 4
4 یونس بن عمار را (غده یا جراحت دیگری در صورتش پیدا شد) گوید: بحضرت صادق علیه السلام عرضکردم : فدایت شوم این (علتی ) که در صورت من پیدا شده مردم پندارند که همانا خدای عزوجل هرکس را از بندگانش که دوست دارد بدان دچار نکند (و مرا خدا نخواسته که بدان دچار شده ام )؟ آن حضرت بمن فرمود: نه (اینطور نیست ) هر آینه مؤ من آل فرعون سرانگشتان ریخته بود (که استخوانهای بندهای آنها آشکار بود) و اینطور می گفت : و دستش را دراز میکرد: ((از مردم پیروی کنید از فرستادگان خدا)) (سوره یس آیه 20) گوید: سپس فرمود: چون ثلث آخر شب شد در ساعت اول آن (برخیز) و وضوء بساز و بنمازی که می خوانی بپرداز (مقصود نماز شب است ) پس چون در سجده آخرین از دو رکعت اول (از هشت رکعت نماز شب ) رسیدی در حال سجده بگو: ((یا علی یا عظیم یا رحمن یا رحیم یا سامع الدعوات و یا معطی الخیرات صل علی محمد و آل محمدو اعطنی من خیر الدنیا و الاخرة ما اءنت اهله و اصرف عنی من شر الدنیا و الاخرة ما اءنت اءهله و اذهب عنی هذا الوجع وسمه فانه قد غاظنی و احزننی )). و در دعا پافشاری کن ، گوید: هنوز بکوفه نرسیده بودم که خداوند تمام آن درد را از من ببرد بواسطه دعائیکه آن حضرت بمن آموخت اثری از آن بیماری در چهره من بجای نماند).
شرح
مجلسی (ره ) گوید: اینست که (اشتباهی از راویان و یا نسخه نویسان در این حدیث شده و صحیح آن ) مؤ من آل یس (بجای مؤ من آل فرعون ) باشد چنانکه در اخبار دیگر وارد شده و گفتار: ((یا قوم اتبعوا المرسلین )) از مؤ من آل یس است و در داستان او آمده است ، و شاید این اشتباه (بین ((یس )) و ((فرعون )))) از راویان بوده است ، و برخی از افاضل گفته اند: ایندو مؤ من هر دو یکنفر بوده اند و همان مؤ من آل فرعون بوده که عمرش طولانی گشته (و زمان حضرت عیسی علیه السلام و فرستادگان شمعون صفا را درک کرده است ) ولی دور بودن این کلام (از تاریخ و اخبار) پوشیده نیست ، و گذشته این حرف با اخبار بسیاری که در هر دو مؤ من رسیده است سازش ندارد.
5- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ وَ عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ جَمِیعاً عَنْ حَنَانِ بْنِ سَدِیرٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ إِذَا رَأَیْتَ الرَّجُلَ مَرَّ بِهِ الْبَلَاءُ فَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی عَافَانِی مِمَّا ابْتَلَاکَ بِهِ وَ فَضَّلَنِی عَلَیْکَ وَ عَلَی کَثِیرٍ مِمَّنْ خَلَقَ وَ لَا تُسْمِعْهُ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 352 روایة : 5
5 حضرت باقر (ع ) فرمود: چون مردی را دیدی که گرفتار بلا شده (بشکرانه اینکه تو بدان بلا گرفتار نشده ای ) بگو: ((الحمد لله الذی عافانی مما ابتلاک به وفضلنی علیک و علی کثیر ممن خلق )) و نگذار او بشنود.
6- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنْ دَاوُدَ بْنِ زُرْبِیٍّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ تَضَعُ یَدَکَ عَلَی الْمَوْضِعِ الَّذِی فِیهِ الْوَجَعُ وَ تَقُولُ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ اللَّهُ اللَّهُ رَبِّی حَقّاً لَا أُشْرِکُ بِهِ شَیْئاً اللَّهُمَّ أَنْتَ لَهَا وَ لِکُلِّ عَظِیمَةٍ فَفَرِّجْهَا عَنِّی
اصول کافی جلد 4 صفحه : 353 روایة : 6
6 داود بن زربی گوید: حضرت صادق (ع ) (درباره کسیکه جائی از بدنش دردی دارد) فرمود: دست خود را بر جای درد بگذار دو سه بار بگوید: ((اللّه لله ربی حقا لا اشرک به شیئا اللهم انت لها و لکل عظیمه ففرجها عنی ))
7- عَنْهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنْ دَاوُدَ عَنْ مُفَضَّلٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع لِلْأَوْجَاعِ تَقُولُ بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ کَمْ مِنْ نِعْمَةٍ لِلَّهِ فِی عِرْقٍ سَاکِنٍ وَ غَیْرِ سَاکِنٍ عَلَی عَبْدٍ شَاکِرٍ وَ غَیْرِ شَاکِرٍ وَ تَأْخُذْ لِحْیَتَکَ بِیَدِکَ الْیُمْنَی بَعْدَ صَلَاةٍ مَفْرُوضَةٍ وَ تَقُولُ اللَّهُمَّ فَرِّجْ عَنِّی کُرْبَتِی وَ عَجِّلْ عَافِیَتِی وَ اکْشِفْ ضُرِّی ثَلَاثَ مَرَّاتٍ وَ احْرِصْ أَنْ یَکُونَ ذَلِکَ مَعَ دُمُوعٍ وَ بُکَاءٍ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 353 روایة : 7
7 مفضل از امام صادق علیه السلام حدیث کند که فرمود: برای هر دردی بگو: ((بسم اللّه و باللّه کم من نعمه لله فی عرق ساکن و غیر ساکن علی عبد شاکر و غیر شاکر)) و ریش خود را بدست راست بگیر و پس از نماز واجب سه بار (این دعا را) بخوان : ((اللهم فرج عنی کربتی و عجل عافیتی و اکشف ضری )) و بکوش که خواندنت با اشک و گریه تواءم باشد.
8- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عَبْدِ الْحَمِیدِ عَنْ رَجُلٍ قَالَ دَخَلْتُ عَلَی أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَشَکَوْتُ إِلَیْهِ وَجَعاً بِی فَقَالَ قُلْ بِسْمِ اللَّهِ ثُمَّ امْسَحْ یَدَکَ عَلَیْهِ وَ قُلْ أَعُوذُ بِعِزَّةِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِقُدْرَةِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِجَلَالِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِعَظَمَةِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِجَمْعِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِرَسُولِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِأَسْمَاءِ اللَّهِ مِنْ شَرِّ مَا أَحْذَرُ وَ مِنْ شَرِّ مَا أَخَافُ عَلَی نَفْسِی تَقُولُهَا سَبْعَ مَرَّاتٍ قَالَ فَفَعَلْتُ فَأَذْهَبَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ بِهَا الْوَجَعَ عَنِّی
اصول کافی جلد 4 صفحه : 353 روایة : 8
8 ابراهیم بن عبدالحمید از مردی حدیث کند که گوید: خدمت امام صادق علیه السلام رفتم و از دردیکه داشتم بوی شکایت کردم (و برای رفع آن از آنحضرت علیه السلام چاره ای خواستم ) فرمود: بگو: ((بسم الله )) و دست بر آن موضع درد بکش و بگو: ((اعوذ بعزة اللّه و اعوذ بقدرة اللّه و اعوذ بجلال اللّه و اعوذ بعظمة اللّه و اعوذ بجمع اللّه و اعوذ برسول اللّه و اعوذ باسماء اللّه من شر ما احذر و من شر ما اخاف علی نفسی )) و آنرا هفت بار بگو، گوید: من اینکار را کردم و خداوند ببرکت آن دعا درد را از من برد.
9- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنِ الْوَشَّاءِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ عَوْنٍ قَالَ أَمِرَّ یَدَکَ عَلَی مَوْضِعِ الْوَجَعِ ثُمَّ قُلْ بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ اللَّهُمَّ امْسَحْ عَنِّی مَا أَجِدُ ثُمَّ تُمِرُّ یَدَکَ الْیُمْنَی وَ تَمْسَحُ مَوْضِعَ الْوَجَعِ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 354 روایة : 9
9 و از عون حدیث شده که فرمود: حضرت صادق (ع ) فرمود: دستت را بر جای دست بگذار و بگو: ((بسم اللّه و باللّه و محمد رسول اللّه صلی اللّه علیه و آله و لا حول و لا قوة الا باللّه لعلی العظیم اللهم اءمسح عنی ما اءجد)) و سپس با دست راستت سه بار بر موضع درد بکش .
10- عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی نَصْرٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَخِی غَرَامٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ تَضَعُ یَدَکَ عَلَی مَوْضِعِ الْوَجَعِ ثُمَّ تَقُولُ بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ اللَّهُمَّ امْسَحْ عَنِّی مَا أَجِدُ وَ تَمْسَحُ الْوَجَعَ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 354 روایة : 10
10- عبداللّه بن سنان گوید: حضرت صادق (ع ) فرمود: دستت را بر جای درد بگذار و بگو: ((بسم اللّه و باللّه و محمد رسول اللّه صلی اللّه علیه و آله و لا حول و لا قوة الا باللّه للهم امسح عنی ما اءجد))
11- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَمْرِو بْنِ عُثْمَانَ عَنْ عَلِیِّ بْنِ عِیسَی عَنْ عَمِّهِ قَالَ قُلْتُ لَهُ عَلِّمْنِی دُعَاءً أَدْعُو بِهِ لِوَجَعٍ أَصَابَنِی قَالَ قُلْ وَ أَنْتَ سَاجِدٌ یَا اللَّهُ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ یَا رَبَّ الْأَرْبَابِ وَ إِلَهَ الْآلِهَةِ وَ یَا مَلِکَ الْمُلُوکِ وَ یَا سَیِّدَ السَّادَةِ اشْفِنِی بِشِفَائِکَ مِنْ کُلِّ دَاءٍ وَ سُقْمٍ فَإِنِّی عَبْدُکَ أَتَقَلَّبُ فِی قَبْضَتِکَ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 354 روایة : 11
11 علی بن عیسی از عمویش حدیث کند که گوید: باو (یعنی امام علیه السلام ) عرضکردم : دعائی بمن بیاموز که برای برطرف شدن دردی که بمن رسیده آنرا بخوانم ، فرمود: در حال سجده بگو: ((یا اللّه یا رحمن یا رحیم یا رب الارباب و اله الالهه و یا ملک الملوک و یا سید السادة اشفنی بشفائک من کل داء و سقم فانی عبدک اءتقلب فی قبضتک )).
12- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنِ ابْنِ أَبِی نَجْرَانَ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسَی عَنْ حَرِیزٍ عَنْ زُرَارَةَ عَنْ أَحَدِهِمَا ع قَالَ إِذَا دَخَلْتَ عَلَی مَرِیضٍ فَقُلْ أُعِیذُکَ بِاللَّهِ الْعَظِیمِ رَبِّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ مِنْ شَرِّ کُلِّ عِرْقٍ نَفَّارٍ وَ مِنْ شَرِّ حَرِّ النَّارِ سَبْعَ مَرَّاتٍ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 354 روایة : 12
12 زراره از یکی دو امام باقر یا امام صادق علیه السلام حدیث کند که فرمود: هرگاه بالای سر بیماری رفتی هفت بار بگو: ((اعیذک باللّه لعظیم رب العرش العظیم من شر کل عرق نفار و من شر حر النار)).
13- عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی نَصْرٍ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ عَنِ الثُّمَالِیِّ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ إِذَا اشْتَکَی الْإِنْسَانُ فَلْیَقُلْ بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ ص أَعُوذُ بِعِزَّةِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِقُدْرَةِ اللَّهِ عَلَی مَا یَشَاءُ مِنْ شَرِّ مَا أَجِدُ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 355 روایة : 13
13 امام باقر (ع ) فرمود: هرگاه انسان مریض شد (این دعا را بخواند) بگوید: ((بسم اللّه و باللّه و محمد رسول اللّه صلی اللّه علیه و آله اعوذ بعزة لله و اعوذ بقدرة اللّه علی ما یشاء من شر ما اءجد)).
14- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ هِشَامٍ الْجَوَالِیقِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع یَا مُنْزِلَ الشِّفَاءِ وَ مُذْهِبَ الدَّاءِ أَنْزِلْ عَلَی مَا بِی مِنْ دَاءٍ شِفَاءً
اصول کافی جلد 4 صفحه : 355 روایة : 14
14 امام صادق علیه السلام فرمود: (برای رفع درد و بیماری بگوید:) ((یا منزل الشفاء و مذهب الداء انزل علی ما بی من داء شفاء)).
15- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ مُوسَی بْنِ الْحَسَنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنْ أَبِی إِسْحَاقَ صَاحِبِ الشَّعِیرِ عَنْ حُسَیْنٍ الْخُرَاسَانِیِّ وَ کَانَ خَبَّازاً قَالَ شَکَوْتُ إِلَی أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع وَجَعاً بِی فَقَالَ إِذَا صَلَّیْتَ فَضَعْ یَدَکَ مَوْضِعَ سُجُودِکَ ثُمَّ قُلْ بِسْمِ اللَّهِ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ ص اشْفِنِی یَا شَافِی لَا شِفَاءَ إِلَّا شِفَاؤُکَ شِفَاءً لَا یُغَادِرُ سُقْماً شِفَاءً مِنْ کُلِّ دَاءٍ وَ سُقْمٍ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 355 روایة : 15
15 حسین خراسانی نانوا گوید: از دردی که داشتم به حضرت صادق (ع ) شکایت کردم ، فرمود: چون نماز خواندی پس بجای سجده ات دست بگذار و بگو: ((بسم اللّه محمد رسول اللّه صلی اللّه علیه و آله اشفنی یا شافی لا شفاء الا شفاؤ ک ، شفاء لا یغادر سقما شفاء من کل داء و سقم )).
16- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ عَنْ أَبِی حَمْزَةَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ مَرِضَ عَلِیٌّ ص فَأَتَاهُ رَسُولُ اللَّهِ ص فَقَالَ لَهُ قُلِ اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ تَعْجِیلَ عَافِیَتِکَ وَ صَبْراً عَلَی بَلِیَّتِکَ وَ خُرُوجاً إِلَی رَحْمَتِکَ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 355 روایة : 16
16 امام باقر علیه السلام فرمود: علی علیه السلام بیمار شد و رسول خدا (ص ) بعیادتش آمد و باو فرمود: بگو: ((اللهم انی اسئلک تعجیل عافیتک و صبرا علی بلیتک و خروجا الی رحمتک )).
17- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ هَارُونَ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ مَسْعَدَةَ بْنِ صَدَقَةَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّ النَّبِیَّ ص کَانَ یُنَشِّرُ بِهَذَا الدُّعَاءِ تَضَعُ یَدَکَ عَلَی مَوْضِعِ الْوَجَعِ وَ تَقُولُ أَیُّهَا الْوَجَعُ اسْکُنْ بِسَکِینَةِ اللَّهِ وَ قِرْ بِوَقَارِ اللَّهِ وَ انْحَجِزْ بِحَاجِزِ اللَّهِ وَ اهْدَأْ بِهَدْءِ اللَّهِ أُعِیذُکَ أَیُّهَا الْإِنْسَانُ بِمَا أَعَاذَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ بِهِ عَرْشَهُ وَ مَلَائِکَتَهُ یَوْمَ الرَّجْفَةِ وَ الزَّلَازِلِ تَقُولُ ذَلِکَ سَبْعَ مَرَّاتٍ وَ لَا أَقَلَّ مِنَ الثَّلَاثِ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 355 روایة : 17
17 حضرت صادق (ع ) فرمود: همانا پیغمبر (ص ) باین دعا معالجه می کرد می فرمود: دست بر جای درد می گذاری و می گوئی : ((ایها الوجع اسکن بسکینه اللّه و قر بوقار اللّه و انحجز بحاجز اللّه و اهداء بهداء اللّه عیذک ایها الانسان بما اعاذ اللّه عزوجل به عرشه و ملائکته یوم الرجفه و الزلازل )).
18- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنْ عَمَّارِ بْنِ الْمُبَارَکِ عَنْ عَوْنِ بْنِ سَعْدٍ مَوْلَی الْجَعْفَرِیِّ عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ تَضَعُ یَدَکَ عَلَی مَوْضِعِ الْوَجَعِ وَ تَقُولُ اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِحَقِّ الْقُرْآنِ الْعَظِیمِ الَّذِی نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِینُ وَ هُوَ عِنْدَکَ فِی أُمِّ الْکِتَابِ عَلِیٌّ حَکِیمٌ أَنْ تَشْفِیَنِی بِشِفَائِکَ وَ تُدَاوِیَنِی بِدَوَائِکَ وَ تُعَافِیَنِی مِنْ بَلَائِکَ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ وَ تُصَلِّی عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 356 روایة : 18
18 معاویة بن عمار از امام صادق علیه السلام حدیث کند که فرمود: دستت را بر موضع درد می گذاری و سه بار می گویی : ((اللهم انی اسئلک بحق القرآن العظیم الذی نزل به الروح الامین و هو عندک فی ام الکتاب علی حکیم ان تشفینی بشفائک و تداوینی بدوائک و تعافینی من بلائک )).
19- أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنِ الْعَوْفِیِّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ زُرَارَةَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَیْلِ عَنْ أَبِی حَمْزَةَ قَالَ عَرَضَ بِی وَجَعٌ فِی رُکْبَتِی فَشَکَوْتُ ذَلِکَ إِلَی أَبِی جَعْفَرٍ ع فَقَالَ إِذَا أَنْتَ صَلَّیْتَ فَقُلْ یَا أَجْوَدَ مَنْ أَعْطَی وَ یَا خَیْرَ مَنْ سُئِلَ وَ یَا أَرْحَمَ مَنِ اسْتُرْحِمَ ارْحَمْ ضَعْفِی وَ قِلَّةَ حِیلَتِی وَ عَافِنِی مِنْ وَجَعِی قَالَ فَفَعَلْتُهُ فَعُوفِیتُ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 356 روایة : 19
19 ابو حمزة گوید: در زانوی من دردی پیدا شد پس به حضرت باقر (ع ) عرض حال کردم و فرمود: چون نماز خواندی بگو: ((یا اجود من اعطی و یا خیر من سئل و یا ارحم من استرحم ارحم ضعفی و قله حیلتی و عافنی من وجعی )). گوید: من این کار را کردم و عافیت یافتم .
باب حرز و تعویذ
بَابُ الْحِرْزِ وَ الْعُوذَةِ
1- حُمَیْدُ بْنُ زِیَادٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ غَیْرِ وَاحِدٍ عَنْ أَبَانٍ عَنِ ابْنِ الْمُنْذِرِ قَالَ ذُکِرَتْ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع الْوَحْشَةُ فَقَالَ أَ لَا أُخْبِرُکُمْ بِشَیْءٍ إِذَا قُلْتُمُوهُ لَمْ تَسْتَوْحِشُوا بِلَیْلٍ وَ لَا نَهَارٍ بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ تَوَکَّلْتُ عَلَی اللَّهِ وَ أَنَّهُ مَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَی اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکُلِّ شَیْءٍ قَدْراً اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی فِی کَنَفِکَ وَ فِی جِوَارِکَ وَ اجْعَلْنِی فِی أَمَانِکَ وَ فِی مَنْعِکَ فَقَالَ بَلَغَنَا أَنَّ رَجُلًا قَالَهَا ثَلَاثِینَ سَنَةً وَ تَرَکَهَا لَیْلَةً فَلَسَعَتْهُ عَقْرَبٌ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 357 روایة : 1
(مترجم گوید: حرز به معنای پناهگاه و جای محکم و استوار و دعائی که بر کاغذ نویسند و برای دفع چشم زخم یا دفع بلا همراه خود نگهدارند آمده ، و تعویذ هم معنای شبیه حرز دارد و به معنای پناه دادن نیز آمده و مقصود در اینجا چنانکه از دعاهائی که می آید معلوم گردد دعاهائی است که با خواندن یا نوشتن و همراه کردن آنها انسان از دردها و یا جانوران موذی و درندگان و ترس و دیگر چیزها در امان ماند).
1 ابن منذر گوید: خدمت حضرت صادق (ع ) از وحشت (ترس و اندوه از تنهائی ) یادآور شدم فرمود: آیا شما را آگاه نکنم به چیزی که هرگاه آن را بگوئید نه در شب و نه در روز از تنهائی نترسید؟ (و آل اینست ): ((بسم اللّه و باللّه و توکلت علی اللّه و انه من یتوکل علی اللّه فهو حسبه ان اللّه بالغ امرة قد جعل اللّه لکل شی ء قدرا، اللهم اجعلنی فی کنفک و فی جوارک و اجعلنی فی امانک و فی منعک )) پس فرمود: به ما رسیده که مردی سی سال این دعا را می خواند و یک شب آنرا ترک کرد و همان شب او را عقرب گزید.
2- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ مُحَسِّنِ بْنِ أَحْمَدَ عَنْ یُونُسَ بْنِ یَعْقُوبَ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قُلْ أَعُوذُ بِعِزَّةِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِقُدْرَةِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِجَلَالِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِعَظَمَةِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِعَفْوِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِمَغْفِرَةِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِرَحْمَةِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِسُلْطَانِ اللَّهِ الَّذِی هُوَ عَلَی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ وَ أَعُوذُ بِکَرَمِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِجَمْعِ اللَّهِ مِنْ شَرِّ کُلِّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ وَ کُلِّ شَیْطَانٍ مَرِیدٍ وَ شَرِّ کُلِّ قَرِیبٍ أَوْ بَعِیدٍ أَوْ ضَعِیفٍ أَوْ شَدِیدٍ وَ مِنْ شَرِّ السَّامَّةِ وَ الْهَامَّةِ وَ الْعَامَّةِ وَ مِنْ شَرِّ کُلِّ دَابَّةٍ صَغِیرَةٍ أَوْ کَبِیرَةٍ بِلَیْلٍ أَوْ نَهَارٍ وَ مِنْ شَرِّ فُسَّاقِ الْعَرَبِ وَ الْعَجَمِ وَ مِنْ شَرِّ فَسَقَةِ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 357 روایة : 2
2 حضرت صادق (ع ) فرمود: بگو، ((اعوذ بعزة اللّه و اعوذ بقدرة اللّه و اعوذ بجلال اللّه و اعوذ بعظمه اللّه و اعوذ بعفو اللّه و اعوذ بمغفرة اللّه و اعوذ برحمة اللّه و اعوذ بسلطان اللّه لذی هو علی کل شی ء قدیر و اعوذ بکرم الله ، و اعوذ بجمع اللّه من شر کل جبار عنید و کل شیطان مرید و شر کل قریب او بعیدا او ضعیف او شدید و من شر السامة و الهامة و العامة و من شر کل دابة صغیرة او کبیرة بلیل او نهار و من شر فساق العرب و العجم و من شر فسقة الجن و الانس )).
3- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ عَنِ الْقَدَّاحِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع رَقَی النَّبِیُّ ص حَسَناً وَ حُسَیْناً فَقَالَ أُعِیذُکُمَا بِکَلِمَاتِ اللَّهِ التَّامَّاتِ وَ أَسْمَائِهِ الْحُسْنَی کُلِّهَا عَامَّةً مِنْ شَرِّ السَّامَّةِ وَ الْهَامَّةِ وَ مِنْ شَرِّ کُلِّ عَیْنٍ لَامَّةٍ وَ مِنْ شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ ثُمَّ الْتَفَتَ النَّبِیُّ ص إِلَیْنَا فَقَالَ هَکَذَا کَانَ یُعَوِّذُ إِبْرَاهِیمُ إِسْمَاعِیلَ وَ إِسْحَاقَ ع
اصول کافی جلد 4 صفحه : 358 روایة : 3
3 حضرت صادق (ع ) فرمود: اءمیر المؤ منین علیه السلام فرمود: که پیغمبر (ص ) حسن و حسین را رقیه نمود (رقیه به معنای : دعا، تعویذ، و آنچه برای حفظ و نگهداری بکار برند می باشد) باین کلمات و فرمود: ((اعیذ کما بکلمات اللّه لنامات و اسمائه الحسنی کلها عامة من شر السامة و الهامة و من شر کل عین لامة و من شر حاسد اذا حسد)) سپس پیغمبر (ص ) رو به ما کرده فرمود: ابراهیم علیه السلام اینسان اسماعیل و اسحاق را در پناه خدا می نهاد (و تعویذشان می کرد).
4- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ بُکَیْرٍ عَنْ سُلَیْمَانَ الْجَعْفَرِیِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ ع یَقُولُ إِذَا أَمْسَیْتَ فَنَظَرْتَ إِلَی الشَّمْسِ فِی غُرُوبٍ وَ إِدْبَارٍ فَقُلْ بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَمْ یَتَّخِذْ صَاحِبَةً وَ لَا وَلَداً وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ شَرِیکٌ فِی الْمُلْکِ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ وَلِیٌّ مِنَ الذُّلِّ وَ کَبِّرْهُ تَکْبِیراً وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی یَصِفُ وَ لَا یُوصَفُ وَ یَعْلَمُ وَ لَا یُعْلَمُ یَعْلَمُ خَائِنَةَ الْأَعْیُنِ وَ مَا تُخْفِی الصُّدُورُ وَ أَعُوذُ بِوَجْهِ اللَّهِ الْکَرِیمِ وَ بِاسْمِ اللَّهِ الْعَظِیمِ مِنْ شَرِّ مَا بَرَأَ وَ ذَرَأَ وَ مِنْ شَرِّ مَا تَحْتَ الثَّرَی وَ مِنْ شَرِّ مَا بَطَنَ وَ ظَهَرَ وَ مِنْ شَرِّ مَا وَصَفْتُ وَ مَا لَمْ أَصِفْ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ ذَکَرَ أَنَّهَا أَمَانٌ مِنْ کُلِّ سَبُعٍ وَ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ وَ ذُرِّیَّتِهِ وَ کُلِّ مَا عَضَّ أَوْ لَسَعَ وَ لَا یَخَافُ صَاحِبُهَا إِذَا تَکَلَّمَ بِهَا لِصّاً وَ لَا غُولًا قَالَ قُلْتُ لَهُ إِنِّی صَاحِبُ صَیْدِ السَّبُعِ وَ أَنَا أَبِیتُ فِی اللَّیْلِ فِی الْخَرَابَاتِ وَ أَتَوَحَّشُ فَقَالَ لِی قُلْ إِذَا دَخَلْتَ بِسْمِ اللَّهِ أَدْخُلُ وَ أَدْخِلْ رِجْلَکَ الْیُمْنَی وَ إِذَا خَرَجْتَ فَأَخْرِجْ رِجْلَکَ الْیُسْرَی وَ سَمِّ اللَّهَ فَإِنَّکَ لَا تَرَی مَکْرُوهاً
اصول کافی جلد 4 صفحه : 358 روایة : 4
4 سلیمان جعفری گوید: از حضرت ابوالحسن علیه السلام (ظاهرا مقصود حضرت رضا علیه السلام است ) شنیدم که می فرمود: چون شام کنی و ببینی که خورشید رو به مغرب کردن و پشت کردن است پس بگو: ((بسم اللّه و باللّه و الحمد لله الذی لم یتخذ صاحبة و لا یوصف و یعلم و لا یعلم ، یعلم خائة الاعین و ما تخفی الصدور، و اعوذ بوجه اللّه لکریم و باسم اللّه لعظیم من شر ما بر او ذر او من شر ما تحت الثری و ما من شر ما بطن و ظهر و من شر ما و صفت و ما لم اصف و الحمدلله رب العالمین )) و فرمود: که این دعا امان است از هر درنده و از شیطان رجیم (رانده شده از درگاه خداوند) و فرزندانش ، و از حیوانی که دندان گیرد، یا بگزد، و گوینده این کلمات آنگاه که آن را خواند از دزد و دیو نترسد، گوید: من عرض کردم : که من شکار درنده کنم و شبها که در ویرانه ها می خوابم وحشت می کنم ؟ به من فرمود: چون وارد بر ویرانه شوی بگو: ((بسم اللّه دخل )) و پای راستت را پیش بنه ، و چون بیرون آئی پای چپت را پیش بنه و نام خدا را بر زبان ببر که تو بد نخواهی دید.
5- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ عَنْ قُتَیْبَةَ الْأَعْشَی قَالَ عَلَّمَنِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قُلْ بِسْمِ اللَّهِ الْجَلِیلِ أُعِیذُ فُلَاناً بِاللَّهِ الْعَظِیمِ مِنَ الْهَامَّةِ وَ السَّامَّةِ وَ اللَّامَّةِ وَ الْعَامَّةِ وَ مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ وَ مِنَ الْعَرَبِ وَ الْعَجَمِ وَ مِنْ نَفْثِهِمْ وَ بَغْیِهِمْ وَ نَفْخِهِمْ وَ بِآیَةِ الْکُرْسِیِّ ثُمَّ تَقْرَؤُهَا ثُمَّ تَقُولُ فِی الثَّانِیَةِ بِسْمِ اللَّهِ أُعِیذُ فُلَاناً بِاللَّهِ الْجَلِیلِ حَتَّی تَأْتِیَ عَلَیْهِ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 359 روایة : 5
5 قتیبه اعشی گوید: حضرت صادق (ع ) به من آموخت (که اگر خواستم کسی را تعویذ کنم ) فرمود: بگو: ((بسم اللّه لجلیل اعیذ فلانا (و بجای فلان نام آن شخص را بگویم ) باللّه لعظیم من الهامة و السامة و الامة و العامة و من الجن و الانس و من العرب و العجم و من نفثهم و بغیهم و تفخهم و بآیة الکرسی )) و آن را (یعنی آیة الکرسی را) بخوان سپس دوباره می گوئی ((بسم اللّه عیذ فلانا باللّه لجلیل ...)) تا بآخر همان (دعای بالا).
شرح
مجلسی (ره ) گوید: یعنی دربار دوم ((الجلیل )) را پس از ((بسم الله )) بر می داری و بجای ((العظیم )) می گذاری .
6- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنِّی أَخَافُ الْعَقَارِبَ فَقَالَ انْظُرْ إِلَی بَنَاتِ نَعْشٍ الْکَوَاکِبِ الثَّلَاثَةِ الْوُسْطَی مِنْهَا بِجَنْبِهِ کَوْکَبٌ صَغِیرٌ قَرِیبٌ مِنْهُ تُسَمِّیهِ الْعَرَبُ السُّهَا وَ نَحْنُ نُسَمِّیهِ أَسْلَمَ أَحِدَّ النَّظَرَ إِلَیْهِ کُلَّ لَیْلَةٍ وَ قُلْ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ اللَّهُمَّ رَبَّ أَسْلَمَ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ وَ سَلِّمْنَا قَالَ إِسْحَاقُ فَمَا تَرَکْتُهُ مُنْذُ دَهْرِی إِلَّا مَرَّةً وَاحِدَةً فَضَرَبَتْنِی الْعَقْرَبُ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 359 روایة : 6
6 اسحاق بن عمار گوید: به حضرت صادق (ع ) عرضکردم : قربانت گردم من از عقربها می ترسم ؟ فرمود: به ستارگان بنات النعش به سه تای آنها نگاه کن ، و ستاره وسطی آنها در کنارش ستاره کوچکی است که عرب آن را ((سها)) نامد و ما آنرا ((اسلم )) نامیم ، و هر شب بدان خیره نگاه کن و سه بار بگو: ((اللهم رب اسلم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم و سلمنا)) اسحاق گوید: در تمام عمر خود آن را ترک نکردم جز یک مرتبه که آن بار هم عقرب مرا زد.
7- أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَسَنِ عَنِ الْعَبَّاسِ بْنِ عَامِرٍ عَنْ أَبِی جَمِیلَةَ عَنْ سَعْدٍ الْإِسْکَافِ قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ مَنْ قَالَ هَذِهِ الْکَلِمَاتِ فَأَنَا ضَامِنٌ لَهُ أَلَّا یُصِیبَهُ عَقْرَبٌ وَ لَا هَامَّةٌ حَتَّی یُصْبِحَ أَعُوذُ بِکَلِمَاتِ اللَّهِ التَّامَّاتِ الَّتِی لَا یُجَاوِزُهُنَّ بَرٌّ وَ لَا فَاجِرٌ مِنْ شَرِّ مَا ذَرَأَ وَ مِنْ شَرِّ مَا بَرَأَ وَ مِنْ شَرِّ کُلِّ دَابَّةٍ هُوَ آخِذٌ بِنَاصِیَتِهَا إِنَّ رَبِّی عَلَی صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 360 روایة : 7
7 سعد اسکاف گوید: از آن حضرت شنیدم که می فرمود: هر کس این کلمات را بگوید من ضمانت کنم که عقرب و گزندگان دیگر او را (در شب ) آسیب نرسانند تا بامداد کند (و آن کلمات اینست :) ((اعوذ بکلمات اللّه لتامات التی لا یجاو زهن بر و لا فاجر من شر ما ذر او من شر ما بر او من شر کل دابة هو آخذ بناصیتها ان ربی علی صراط المستقیم )).
8- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَبِی حَمْزَةَ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ ع قَالَ کَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص فِی بَعْضِ مَغَازِیهِ إِذَا شَکَوْا إِلَیْهِ الْبَرَاغِیثَ أَنَّهَا تُؤْذِیهِمْ فَقَالَ إِذَا أَخَذَ أَحَدُکُمْ مَضْجَعَهُ فَلْیَقُلْ أَیُّهَا الْأَسْوَدُ الْوَثَّابُ الَّذِی لَا یُبَالِی غَلَقاً وَ لَا بَاباً عَزَمْتُ عَلَیْکَ بِأُمِّ الْکِتَابِ أَلَّا تُؤْذِیَنِی وَ أَصْحَابِی إِلَی أَنْ یَذْهَبَ اللَّیْلُ وَ یَجِی ءَ الصُّبْحُ بِمَا جَاءَ وَ الَّذِی نَعْرِفُهُ إِلَی أَنْ یَئُوبَ الصُّبْحُ مَتَی مَا آبَ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 360 روایة : 8
8 علی بن ابی حمزه از حضرت ابی الحسن (موسی بن جعفر) علیه السلام حدیث کند که فرمود: به رسول خدا (ص ) در برخی از غزوات و جنگها (اصحاب ) از کیک شکایت کردند که ایشان را آزار می دهد حضرت فرمود: چون هر کدام از شما ببستر خواب رود بگوید: ((ایها الاسود الوثاب الذی لا یبالی غلقا و لا بابا عزمت علیک بام الکتاب الائوذینی و اصحابی الی ان یذهب اللیل و یجی ء الصبح بما جاء)) (علی بن حکم که یکی از راویان حدیث است گوید:) و آنچه ما می دانیم اینست که (بجای جمله اخیر یعنی (الی ان یذهب ....)) این جمله میان ما معروف است :) ((الی ان یؤ وب الصبح متی ما آب )).
9- عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ جُمْهُورٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع إِذَا لَقِیتَ السَّبُعَ فَقُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ دَانِیَالَ وَ الْجُبِّ مِنْ شَرِّ کُلِّ أَسَدٍ مُسْتَأْسِدٍ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 360 روایة : 9
9 امام صادق علیه السلام فرمود: هر گاه درنده ای دیدار کردی بگو: ((اعوذ برب دانیال و الجب من شر کل اسد مستاءسد)) (یعنی پناه می برم به پروردگار دانیال و چاه از شر هر شیر درنده ای ).
شرح
فیض (ره ) گوید: تفسیر این حدیث چنانچه صاحب تهذیب (شیخ طوسی (ره ) در کتاب امالی خود از حضرت صادق (ع ) روایت کند اینست که فرمود: هر کس برای روزی اندوه بخود راه دهد گناهی بر او نوشته شود، همانا دانیال (علیه السلام ) در زمان پادشاهی جبار و سرکش بود و او را گرفت و در چاهی انداخت (مجلسی (ره ) گوید: که آن پادشاه بخت نصر بود) و درندگان را نیز با او در آن چاه انداخت ، ولی آن درندگان بآنحضرت نزدیک نمی شدند، و آن پادشاه دانیال را از آن چاه بیرون نیاورد تا خداوند به پیغمبری از پیغمبرانش وحی کرد که خوراک و طعامی برای دانیال ببر...(و سپس حضرت داستان آمدن آن پیغمبر را بر سر چاه و خوراک آوردن و دعای دانیال را بیان فرماید).
10- مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ أَبُو الْعَبَّاسِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنْ صَالِحِ بْنِ سَعِیدٍ عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ هَارُونَ أَنَّهُ کَتَبَ إِلَی أَبِی جَعْفَرٍ ع یَسْأَلُهُ عُوذَةً لِلرِّیَاحِ الَّتِی تَعْرِضُ لِلصِّبْیَانِ فَکَتَبَ إِلَیْهِ بِخَطِّهِ بِهَاتَیْنِ الْعُوذَتَیْنِ وَ زَعَمَ صَالِحٌ أَنَّهُ أَنْفَذَهُمَا إِلَیَّ إِبْرَاهِیمُ بِخَطِّهِ اللَّهُ أَکْبَرُ اللَّهُ أَکْبَرُ اللَّهُ أَکْبَرُ أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ اللَّهُ أَکْبَرُ اللَّهُ أَکْبَرُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ لَا رَبَّ لِی إِلَّا اللَّهُ لَهُ الْمُلْکُ وَ لَهُ الْحَمْدُ لَا شَرِیکَ لَهُ سُبْحَانَ اللَّهِ مَا شَاءَ اللَّهُ کَانَ وَ مَا لَمْ یَشَأْ لَمْ یَکُنْ اللَّهُمَّ ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَامِ رَبَّ مُوسَی وَ عِیسَی وَ إِبْرَاهِیمَ الَّذِی وَفَّی إِلَهَ إِبْرَاهِیمَ وَ إِسْمَاعِیلَ وَ إِسْحَاقَ وَ یَعْقُوبَ وَ الْأَسْبَاطِ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَکَ مَعَ مَا عَدَّدْتَ مِنْ آیَاتِکَ وَ بِعَظَمَتِکَ وَ بِمَا سَأَلَکَ بِهِ النَّبِیُّونَ وَ بِأَنَّکَ رَبُّ النَّاسِ کُنْتَ قَبْلَ کُلِّ شَیْءٍ وَ أَنْتَ بَعْدَ کُلِّ شَیْءٍ أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الَّذِی تُمْسِکُ بِهِ السَّمَاوَاتِ أَنْ تَقَعَ عَلَی الْأَرْضِ إِلَّا بِإِذْنِکَ وَ بِکَلِمَاتِکَ التَّامَّاتِ الَّتِی تُحْیِی بِهِ الْمَوْتَی أَنْ تُجِیرَ عَبْدَکَ فُلَاناً مِنْ شَرِّ مَا یَنْزِلُ مِنَ السَّمَاءِ وَ مَا یَعْرُجُ إِلَیْهَا وَ مَا یَخْرُجُ مِنَ الْأَرْضِ وَ مَا یَلِجُ فِیهَا وَ سَلَامٌ عَلَی الْمُرْسَلِینَ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ وَ کَتَبَ إِلَیْهِ أَیْضاً بِخَطِّهِ بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ إِلَی اللَّهِ وَ کَمَا شَاءَ اللَّهُ وَ أُعِیذُهُ بِعِزَّةِ اللَّهِ وَ جَبَرُوتِ اللَّهِ وَ قُدْرَةِ اللَّهِ وَ مَلَکُوتِ اللَّهِ هَذَا الْکِتَابُ مِنَ اللَّهِ شِفَاءٌ لِفُلَانِ بْنِ فُلَانٍ ابْنِ عَبْدِکَ وَ ابْنِ أَمَتِکَ عَبْدَیِ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 361 روایة : 10
10 صالح بن سعید از ابراهیم بن محمد بن هارون حدیث کند که به حضرت ابی جعفر علیه السلام نوشت و از آن حضرت دعائی برای بادهائی که کودکان بدان دچار گردند در خواست ،حضرت به خط خود این دو دعا را نوشت ، و صالح (بن سعید) معتقد بود که آن حضرت این دو دعا را به خط خود برای ابراهیم فرستاد (یا ابراهیم دعاها را که به خط حضرت بود برای صالح فرستاد).
((اللّه اکبر اللّه اکبر اللّه اکبر اشهد و ان لا اله الا لله اشهد و ان محمدا رسول الله ، اللّه اکبر اللّه اکبر، لا اله الا اللّه و لا رب لی الا الله ، له الملک و له الحمد لا شریک له سبحان اللّه ،ما شاء اللّه کان و مالم یشاء لم یکن اللهم ذاالجلال و الاکرام . رب موسی و عیسی و ابراهیم الذی و فی ، اله ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و و یعقوب و الا سباط، لا اله الا انت ، صبحانک ما عددت من آیاتک و بعظمتک و بما سئلک به النبیون و بانّک رب الناس کنت قبل کل شی ء اسئلک باسمک الذی تمسک به السماوات ان تقع علی الارض الا باذنک ، و بکلملتک التامات التی تحیی به الموتی ان تجیر عبدک فلانا (نام آن کودک راببرد) من شر ما ینزل من السماء و ما یعرج الیها، و ما یخرج من الارض و یا یلج فیها و سلام علی المرسلین و الحمد لله رب العالمین )). و نیز به خط مبارکش باو نوشت : ((بسم اللّه و باللّه والی اللّه و کما شاءاللّه و اعیذه بعزتة اللّه و جبروت اللّه و قدرة اللّه و ملکوت اللّه هذا الکتاب من اللّه شفاء لفلان بن فلان عبدک و ابن امتک (و نام او و پدرش را ببرد) عبدی اللّه صلی اللّه علی محمد و آله )) یا((علی رسول اللّه و آله )).
شرح
مجلسی (ره ) گوید: بادی که دچار کودکان شود همانست که در فارسی بدان ((باد جن )) گویند و همان ام الصیبان است ، که شیخ در کتاب قانون آن را ریح الصبیان (باد کودکان ) نامیده است ، سپس کلامی از کتاب نهایه نقل کند که باد در امثال این حدیث کنایه از ((جن )) است .
11- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ یَحْیَی الْکَاهِلِیِّ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِذَا لَقِیتَ السَّبُعَ فَاقْرَأْ فِی وَجْهِهِ آیَةَ الْکُرْسِیِّ وَ قُلْ لَهُ عَزَمْتُ عَلَیْکَ بِعَزِیمَةِ اللَّهِ وَ عَزِیمَةِ مُحَمَّدٍ ص وَ عَزِیمَةِ سُلَیْمَانَ بْنِ دَاوُدَ ع وَ عَزِیمَةِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع وَ الْأَئِمَّةِ الطَّاهِرِینَ مِنْ بَعْدِهِ فَإِنَّهُ یَنْصَرِفُ عَنْکَ إِنْ شَاءَ اللَّهُ قَالَ فَخَرَجْتُ فَإِذَا السَّبُعُ قَدِ اعْتَرَضَ فَعَزَمْتُ عَلَیْهِ وَ قُلْتُ لَهُ إِلَّا تَنَحَّیْتَ عَنْ طَرِیقِنَا وَ لَمْ تُؤْذِنَا قَالَ فَنَظَرْتُ إِلَیْهِ قَدْ طَأْطَأَ بِرَأْسِهِ وَ أَدْخَلَ ذَنΘșΙǙϠبَیْنَ رِجْلَیْهِ وَ انْصَرَفَ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 362 روایة : 11
11 عبداللّه بن یحیی کاهلی گوید: امام صادق علیه السلام فرمود: هر گاه بدرنده ای برخورد کردی در روی او آیت الکرسی را بخوان و بگو: ((عزمت علیک بعزیمة اللّه و عزیمة محمد (ص ) و عزیمة سلیمان ابن داود علیهما السلام و عزیمة امیرالمؤ منین علی بن ابیطالب علیه السلام و الائمة الطاهرین من بعده )) که آن درنده ان شاء اللّه ز تو روی گرداند. (کاهلی ) گوید: پس من (زمانی از شهر) بیرون رفتم و ناگاه درنده ای سر راه مرا گرفت پس من او را (به همان نحو که حضرت فرموده بود) قسم دادم ، و گفتم : از راه ما باز گرد و ما را میازار؟ گوید: پس دیدم سرش را به زیر انداخت و دمش را میان دو پایش برد و برگشت .
12- عَنْهُ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ یُونُسَ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَنْ أَبِی الْجَارُودِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ قَالَ فِی دُبُرِ الْفَرِیضَةِ أَسْتَوْدِعُ اللَّهَ الْعَظِیمَ الْجَلِیلَ نَفْسِی وَ أَهْلِی وَ وُلْدِی وَ مَنْ یَعْنِینِی أَمْرُهُ وَ أَسْتَوْدِعُ اللَّهَ الْمَرْهُوبَ الْمَخُوفَ الْمُتَضَعْضِعَ لِعَظَمَتِهِ کُلُّ شَیْءٍ نَفْسِی وَ أَهْلِی وَ مَالِی وَ وُلْدِی وَ مَنْ یَعْنِینِی أَمْرُهُ حُفَّ بِجَنَاحٍ مِنْ أَجْنِحَةِ جَبْرَئِیلَ ع وَ حُفِظَ فِی نَفْسِهِ وَ أَهْلِهِ وَ مَالِهِ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 362 روایة : 12
12 و نیز حضرت صادق (ع ) فرمود: هر که دنبال نماز واجب بگوید: ((استودع اللّه لعظیم الجلیل نفسی و اهلی و ولدی و من یعنینی امره و استوذع اللّه لمرهوب المخوف المتضعضع لعظمته کل شی ء نفسی و اهلی و مالی و ولدی و من یعنینی امره )) در زیر یکی از بالهای جبرئیل در آید و خودش و خاندان و مالش محفوظ ماند.
13- عَنْهُ رَفَعَهُ قَالَ مَنْ بَاتَ فِی دَارٍ وَ بَیْتٍ وَحْدَهُ فَلْیَقْرَأْ آیَةَ الْکُرْسِیِّ وَ لْیَقُلِ اللَّهُمَّ آنِسْ وَحْشَتِی وَ آمِنْ رَوْعَتِی وَ أَعِنِّی عَلَی وَحْدَتِی
اصول کافی جلد 4 صفحه : 362 روایة : 13
13 و در حدیث مرفوعی (که سند را به معصوم رسانند) حدیث کنند که فرمود: هر که در خانه اطاقی تنها بخوابد پس آیة الکرسی را بخواند و بگوید: ((اللهم آنس وحشتی و آمن روعتی و اعتی علی وحدتی )).
14- أَبُو عَلِیٍّ الْأَشْعَرِیُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ النَّضْرِ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ یَزِیدَ بْنِ مُرَّةَ عَنْ بُکَیْرٍ قَالَ سَمِعْتُ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ع یَقُولُ قَالَ لِی رَسُولُ اللَّهِ ص یَا عَلِیُّ أَ لَا أُعَلِّمُکَ کَلِمَاتٍ إِذَا وَقَعْتَ فِی وَرْطَةٍ أَوْ بَلِیَّةٍ فَقُلْ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ یَصْرِفُ بِهَا عَنْکَ مَا یَشَاءُ مِنْ أَنْوَاعِ الْبَلَاءِ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 363 روایة : 14
14 بکیر گوید: شنیده از امیرالمؤ منین علیه السلام که می فرمود: رسول خدا (ص ) به من فرمود: ای علی آیا به تو نیازمودم کلماتی ؟ هر گاه در ورطه (امری که خلاصی از آن دشوار باشد) یا بلائی افتادی پس بگو: ((بسم اللّه الرحمن الرحیم و لا حول و لاقوة الا باللّه لعظیم )) زیرا خدای عزوجل به برکت این دعا آنچه خواهد از اقسام بلا از تو دور کند.
باب دعا هنگام خواندن قرآن
بَابُ الدُّعَاءِ عِنْدَ قِرَاءَةِ الْقُرْآنِ
1- قَالَ کَانَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَدْعُو عِنْدَ قِرَاءَةِ کِتَابِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ اللَّهُمَّ رَبَّنَا لَکَ الْحَمْدُ أَنْتَ الْمُتَوَحِّدُ بِالْقُدْرَةِ وَ السُّلْطَانِ الْمَتِینِ وَ لَکَ الْحَمْدُ أَنْتَ الْمُتَعَالِی بِالْعِزِّ وَ الْکِبْرِیَاءِ وَ فَوْقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ رَبَّنَا وَ لَکَ الْحَمْدُ أَنْتَ الْمُکْتَفِی بِعِلْمِکَ وَ الْمُحْتَاجُ إِلَیْکَ کُلُّ ذِی عِلْمٍ رَبَّنَا وَ لَکَ الْحَمْدُ یَا مُنْزِلَ الْآیَاتِ وَ الذِّکْرِ الْعَظِیمِ رَبَّنَا فَلَکَ الْحَمْدُ بِمَا عَلَّمْتَنَا مِنَ الْحِکْمَةِ وَ الْقُرْآنِ الْعَظِیمِ الْمُبِینِ اللَّهُمَّ أَنْتَ عَلَّمْتَنَاهُ قَبْلَ رَغْبَتِنَا فِی تَعَلُّمِهِ وَ اخْتَصَصْتَنَا بِهِ قَبْلَ رَغْبَتِنَا بِنَفْعِهِ اللَّهُمَّ فَإِذَا کَانَ ذَلِکَ مَنّاً مِنْکَ وَ فَضْلًا وَ جُوداً وَ لُطْفاً بِنَا وَ رَحْمَةً لَنَا وَ امْتِنَاناً عَلَیْنَا مِنْ غَیْرِ حَوْلِنَا وَ لَا حِیلَتِنَا وَ لَا قُوَّتِنَا اللَّهُمَّ فَحَبِّبْ إِلَیْنَا حُسْنَ تِلَاوَتِهِ وَ حِفْظَ آیَاتِهِ وَ إِیمَاناً بِمُتَشَابِهِهِ وَ عَمَلًا بِمُحْکَمِهِ وَ سَبَباً فِی تَأْوِیلِهِ وَ هُدًی فِی تَدْبِیرِهِ وَ بَصِیرَةً بِنُورِهِ اللَّهُمَّ وَ کَمَا أَنْزَلْتَهُ شِفَاءً لِأَوْلِیَائِکَ وَ شَقَاءً عَلَی أَعْدَائِکَ وَ عَمًی عَلَی أَهْلِ مَعْصِیَتِکَ وَ نُوراً لِأَهْلِ طَاعَتِکَ اللَّهُمَّ فَاجْعَلْهُ لَنَا حِصْناً مِنْ عَذَابِکَ وَ حِرْزاً مِنْ غَضَبِکَ وَ حَاجِزاً عَنْ مَعْصِیَتِکَ وَ عِصْمَةً مِنْ سَخَطِکَ وَ دَلِیلًا عَلَی طَاعَتِکَ وَ نُوراً یَوْمَ نَلْقَاکَ نَسْتَضِی ءُ بِهِ فِی خَلْقِکَ وَ نَجُوزُ بِهِ عَلَی صِرَاطِکَ وَ نَهْتَدِی بِهِ إِلَی جَنَّتِکَ اللَّهُمَّ إِنَّا نَعُوذُ بِکَ مِنَ الشِّقْوَةِ فِی حَمْلِهِ وَ الْعَمَی عَنْ عَمَلِهِ وَ الْجَوْرِ عَنْ حُکْمِهِ وَ الْعُلُوِّ عَنْ قَصْدِهِ وَ التَّقْصِیرِ دُونَ حَقِّهِ اللَّهُمَّ احْمِلْ عَنَّا ثِقْلَهُ وَ أَوْجِبْ لَنَا أَجْرَهُ وَ أَوْزِعْنَا شُکْرَهُ وَ اجْعَلْنَا نُرَاعِیهِ وَ نَحْفَظُهُ اللَّهُمَّ اجْعَلْنَا نَتَّبِعُ حَلَالَهُ وَ نَجْتَنِبُ حَرَامَهُ وَ نُقِیمُ حُدُودَهُ وَ نُؤَدِّی فَرَائِضَهُ اللَّهُمَّ ارْزُقْنَا حَلَاوَةً فِی تِلَاوَتِهِ وَ نَشَاطاً فِی قِیَامِهِ وَ وَجِلًا فِی تَرْتِیلِهِ وَ قُوَّةً فِی اسْتِعْمَالِهِ فِی آنَاءِ اللَّیْلِ وَ أَطْرَافِ النَّهَارِ اللَّهُمَّ وَ اشْفِنَا مِنَ النَّوْمِ بِالْیَسِیرِ وَ أَیْقِظْنَا فِی سَاعَةِ اللَّیْلِ مِنْ رُقَادِ الرَّاقِدِینَ وَ نَبِّهْنَا عِنْدَ الْأَحَایِینِ الَّتِی یُسْتَجَابُ فِیهَا الدُّعَاءُ مِنْ سِنَةِ الْوَسْنَانِینَ اللَّهُمَّ اجْعَلْ لِقُلُوبِنَا ذَکَاءً عِنْدَ عَجَائِبِهِ الَّتِی لَا تَنْقَضِی وَ لَذَاذَةً عِنْدَ تَرْدِیدِهِ وَ عِبْرَةً عِنْدَ تَرْجِیعِهِ وَ نَفْعاً بَیِّناً عِنْدَ اسْتِفْهَامِهِ اللَّهُمَّ إِنَّا نَعُوذُ بِکَ مِنْ تَخَلُّفِهِ فِی قُلُوبِنَا وَ تَوَسُّدِهِ عِنْدَ رُقَادِنَا وَ نَبْذِهِ وَرَاءَ ظُهُورِنَا وَ نَعُوذُ بِکَ مِنْ قَسَاوَةِ قُلُوبِنَا لِمَا بِهِ وَعَظْتَنَا اللَّهُمَّ انْفَعْنَا بِمَا صَرَفْتَ فِیهِ مِنَ الْآیَاتِ وَ ذَکِّرْنَا بِمَا ضَرَبْتَ فِیهِ مِنَ الْمَثُلَاتِ وَ کَفِّرْ عَنَّا بِتَأْوِیلِهِ السَّیِّئَاتِ وَ ضَاعِفْ لَنَا بِهِ جَزَاءً فِی الْحَسَنَاتِ وَ ارْفَعْنَا بِهِ ثَوَاباً فِی الدَّرَجَاتِ وَ لَقِّنَا بِهِ الْبُشْرَی بَعْدَ الْمَمَاتِ اللَّهُمَّ اجْعَلْهُ لَنَا زَاداً تُقَوِّینَا بِهِ فِی الْمَوْقِفِ بَیْنَ یَدَیْکَ وَ طَرِیقاً وَاضِحاً نَسْلُکُ بِهِ إِلَیْکَ وَ عِلْماً نَافِعاً نَشْکُرُ بِهِ نَعْمَاءَکَ وَ تَخَشُّعاً صَادِقاً نُسَبِّحُ بِهِ أَسْمَاءَکَ فَإِنَّکَ اتَّخَذْتَ بِهِ عَلَیْنَا حُجَّةً قَطَعْتَ بِهِ عُذْرَنَا وَ اصْطَنَعْتَ بِهِ عِنْدَنَا نِعْمَةً قَصَرَ عَنْهَا شُکْرُنَا اللَّهُمَّ اجْعَلْهُ لَنَا وَلِیّاً یُثَبِّتُنَا مِنَ الزَّلَلِ وَ دَلِیلًا یَهْدِینَا لِصَالِحِ الْعَمَلِ وَ عَوْناً هَادِیاً یُقَوِّمُنَا مِنَ الْمَیْلِ وَ عَوْناً یُقَوِّینَا مِنَ الْمَلَلِ حَتَّی یَبْلُغَ.Tlé´ëالسَّمَاءِ اللَّهُمَّ ارْزُقْنَا مَنَازِلَ الشُّهَدَاءِ وَ عَیْشَ السُّعَدَاءِ وَ مُرَافَقَةَ الْأَنْبِیَاءِ إِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعَاءِ
اصول کافی جلد 4 صفحه : 363 روایة : 1
1 حضرت صادق (ع ) هنگام خواندن قران این دعا را می خواند (که ترجمه اش چنین است ): ((بار خدایا ای پروردگار ما ستایش مخصوص تو است ، توئی یگانه در قدرت و پادشاهی استوار، و مخصوص تو است ستایش ، توئی برتر بعزت و کبریاء و مسلط بر فراز آسمانها و عرش بزرگ ، پروردگار ما و از آن تو است ستایش ، توئی که همه چیز را به ذات خود دانائی و هر دانشمندی نیازمند در گاه تو است ، پروردگارا ما ازان تو است ستایش ای فرود فرستنده آیه ها و ذکر عظیم ، پرورد گارا ما مخصوص تو است ستایش بد آنچه بما آموختی از حکمت و قرآن عظیم آشکار کننده ، بار خدایا توئی که پیش از رغبت ما در آموختن آن را به ما آموختی ، و پیش از اظهار شوق ما در سودش ما را بدان مخصوص گردانیدی ، بار خدایا در اینصورت این منتی است از تو بر ما، و فضل وجود و لطفی است به ما و رحمتی است برای ما و امتنانی است بر سر ما، بدون اینکه از جانب ما جنبش و حرکت و توانائی و چاره جوئی شود، بار خدایا پس تلاوت این قرآن و در برداشتن آیاتش را محبوب ما ساز، و به ما ارزانی دار ایمان بآیات متشابه آن را، و توفیق عمل بمحکمش را، و به ما ده وسیله ناویل آن را، و راهنمائی در تدبیر آن و بینائی در پرتو نورش را به ما عنایت فرما.
بار خدایا چنانچه آن را فرو فرستادی درمان برای دوستانت ، و وسیله بدبختی برای دشمنانت ، و سبب کوری نافرمانت ، و وسیله روشنی فرمانبردارنت ، بار خدایا آن را قرار ده برای ما پناهگاه محکمی از عذابت ، و دژی از خشمت ، و جلوگیری از نافرمانیت و نگهبانی از قهر و غضبت ، و راهنمائی به فرمان برداریت ، و نوری در روز دیدارت که بدان در میان خلق تو روشنی یابیم ، و بر صراط تو بدان وسیله بگذریم ، و به بهشت راه یابیم .
بار خدایا به تو پناه بریم از بدبختی در حمل آن ، و کوری از عمل (یا علم ) بآن ، و کجروی در حکم آن و برتری نمودن از توجه بدان (یا پیشتازی از میانه روی آن ) و کوتاهی کردن در برابر حق آن ، بار خدایا سنگینی آن را از ما بردار و مزدش را برای مالارم گردان ، و سپاسگذاریش را نصیب ما گردان ، و ما را چنان کن که مراعات و محافظتش کنیم ، بار خدایا ما را چنان ساز که از حلالش پیروی کنیم و از حرامش اجتناب ورزیم ، و حدود آن را بر پا داریم ، و فرائض آن را به جا آوریم .
بار خدایا روزی ما گردان شیرینی تلاوتش را و نشاط درباره قیام بدان ، و ترس در هنگام خواندنش و نیروئی برای بکار بستن آن در هر آن از شب و روز، بار خدایا باندکی خواب خستگی ما را درمان کن (و بنابر نسخه ((اسقنا)) یعنی عطش خواب ما را باندکی از آن فرو نشان ) و در ساعت مخصوص شب ما را از خوابها بیدار کن . و در گاههائی که دعا باجابت رسد ما را از چرت چرتیها بخود آر.
بار خدایا دلهای ما را در برابر عجائب بی پایانش تیز هوش کن ، و زمزمه آن را لذت بخش نما، و هنگام مراجعه بآن عبرتی بما بده ، و سود آشکاری هنگام فهم جوئیش به ما عنایت فرما، بار خدایا به تو پناه بریم از تخلف قرآن در دلهای ما (یعنی اثر آن در اعضاء و جوارح ما آشکار نشود) و از اینکه آن را بالش خواب خود کنیم (فیض ((ره )))) گوید: یعنی شب بخوابیم با او و تهجد باو نکنیم یا او را در کنار تختخواب خود اندازیم و آن را گرامی نداریم ) و از اینکه آن را پشت سر اندازیم ، و از قساوت دلهامان نسبت بدانچه ما را بدان پند دادی به تو پناه بریم ، بار خدایا بآیاتی که در آن آوردی ما را سود ده ، و به مثلهائی که در آن زدی ما را متذکر ساز، و به تاءویل آن بدیهای ما را جبران کن و بدان وسیله مزد کردار نیک ما را دو چندان کن ، و درجات ما را بالا ببر، و پس از مرگ بسبب آن به ما بشارت تلقین نما، بار خدایا آن را برای ما توشه ای ساز که در موقع وقوف در برابرت بدان وسیله به ما نیرو دهی ، و راه روشنیکه که با آن نامهای تو را تسبیح گوئیم ، زیرا تو با فرود فرستادن آن حجتی بر ما آوردی که راه عذر را بر ما بستی و نعمتی به ما دادی که زبان شکر ما از آن کوتا هست .
بار خدایا آن را برای ما سرپرستی ساز که ما را از لغزش نگهدارد، و راهنمائی ساز که ما را بکار نیک راهنمائی کند، و کمکی راهنمایش ساز که ما را از کجی راست کند، و در خستگی نیرو بخشد، تا به بهترین آرزوهایمان رساند، بار خدایا آن را برای ما در روز قیامت شفیع ساز و وسیله ای برای ارتقاء و وکیلی پیروز در آن روز قضاوت ، و نوری در آن روز تاریکی و ظلمت روزی که نه زمینی است و نه آسمانی ، روزی که هر کس بآنچه کوشش کرده بدان مزد گیرد.
بار خدایا آن را برای ما وسیله سیرابی در روز تشنگی ساز، و سبب نجات ما گردان در روز جزا از آن آتش سوزانی که بر هر کس از آن گرمی خواهد ترحم نکند و شعله اش زبانه کشد، بار خدایا آن را برای ما برهانی قرار ده در آن روز که همه اهل زمین و آسمانها گرد آیند. بار خدایا منزلهای شهیدان و زندگی سعیدان ، و رفاقت پیمبران را روزی ما گردان زیرا تو شنوای دعائی )).
کل احادیث کتاب شریف اصول کافی در 130 پست ،جهت دسترسی علاقه مندان به فایل ورد این احادیث در این مجموعه قرار داده شده است .جهت دسترسی به کل کتاب و تمامی قسمتها بر روی لینک ذیل کلیک نمائید
فایل ورد کل کتاب شریف اصول کافی
جهت دسترسی به یکصد جلد کتاب عرفانی بر روی لینک ذیل کلیک نمائید :
یکصد جلد کتاب عرفانی و اشعار کلیه شاعران کلاسیک ایران
