کل احادیث کتاب شریف اصول کافی در 130 پست ،جهت دسترسی علاقه مندان به فایل ورد این احادیث در این مجموعه قرار داده شده است .جهت دسترسی به کل کتاب و تمامی قسمتها بر روی لینک ذیل کلیک نمائید
فایل ورد کل کتاب شریف اصول کافی
جهت دسترسی به یکصد جلد کتاب عرفانی بر روی لینک ذیل کلیک نمائید :
یکصد جلد کتاب عرفانی و اشعار کلیه شاعران کلاسیک ایران
باب آنچه از اسم اعظم خدا بائمه عطا شده است
بَابُ مَا أُعْطِیَ الْأَئِمّةُ ع مِنِ اسْمِ اللّهِ الْأَعْظَمِ
1- مُحَمّدُ بْنُ یَحْیَی وَ غَیْرُهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدٍ عَنْ عَلِیّ بْنِ الْحَکَمِ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ الْفُضَیْلِ قَالَ أَخْبَرَنِی شُرَیْسٌ الْوَابِشِیّ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ إِنّ اسْمَ اللّهِ الْأَعْظَمَ عَلَی ثَلَاثَةٍ وَ سَبْعِینَ حَرْفاً وَ إِنّمَا کَانَ عِنْدَ آصَفَ مِنْهَا حَرْفٌ وَاحِدٌ فَتَکَلّمَ بِهِ فَخُسِفَ بِالْأَرْضِ مَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ سَرِیرِ بِلْقِیسَ حَتّی تَنَاوَلَ السّرِیرَ بِیَدِهِ ثُمّ عَادَتِ الْأَرْضُ کَمَا کَانَتْ أَسْرَعَ مِنْ طَرْفَةِ عَیْنٍ وَ نَحْنُ عِنْدَنَا مِنَ الِاسْمِ الْأَعْظَمِ اثْنَانِ وَ سَبْعُونَ حَرْفاً وَ حَرْفٌ وَاحِدٌ عِنْدَ اللّهِ تَعَالَی اسْتَأْثَرَ بِهِ فِی عِلْمِ الْغَیْبِ عِنْدَهُ وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوّةَ إِلّا بِاللّهِ الْعَلِیّ الْعَظِیمِ
اصول کافی جلد 1 صفحه: 343روایة: 1
امام باقر علیهالسلام فرمود: اسم خدا هفتاد و سه حرفست و تنها یک حرف آن نزد آصف بود، آصف آن یک حرف را گفت و زمین میان او و تخت بلقیس در هم نوردید تا او تخت را بدست گرفت، سپس زمین بحالت اول باز گشت، و این عمل در کمتر از یک چشم بهم زدن انجام شد و ما هفتاد و دو حرف از اسم اعظم را داریم و یک حرف هم نزد خداست که آنرا در علم غیب برای خود مخصوص ساخته و لاحول و لاقوة الا بالله العظیم.
2- مُحَمّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدٍ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ وَ مُحَمّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ زَکَرِیّا بْنِ عِمْرَانَ الْقُمّیّ عَنْ هَارُونَ بْنِ الْجَهْمِ عَنْ رَجُلٍ مِنْ أَصْحَابِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ ع لَمْ أَحْفَظْ اسْمَهُ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ ع یَقُولُ إِنّ عِیسَی ابْنَ مَرْیَمَ ع أُعْطِیَ حَرْفَیْنِ کَانَ یَعْمَلُ بِهِمَا وَ أُعْطِیَ مُوسَی أَرْبَعَةَ أَحْرُفٍ وَ أُعْطِیَ إِبْرَاهِیمُ ثَمَانِیَةَ أَحْرُفٍ وَ أُعْطِیَ نُوحٌ خَمْسَةَ عَشَرَ حَرْفاً وَ أُعْطِیَ آدَمُ خَمْسَةً وَ عِشْرِینَ حَرْفاً وَ إِنّ اللّهَ تَعَالَی جَمَعَ ذَلِکَ کُلّهُ لِمُحَمّدٍ ص وَ إِنّ اسْمَ اللّهِ الْأَعْظَمَ ثَلَاثَةٌ وَ سَبْعُونَ حَرْفاً أُعْطِیَ مُحَمّدٌ ص اثْنَیْنِ وَ سَبْعِینَ حَرْفاً وَ حُجِبَ عَنْهُ حَرْفٌ وَاحِدٌ
اصول کافی جلد 1 صفحه: 334 روایة2
امام صادق علیهالسلام میفرمود: به عیسی بن مریم دو حرف داده شد که با آنها کار میکرد و بموسی چهار حرف و به ابراهیم هشت حرف و بنوح پانزده حرف و به آدم بیست و پنج حرف داده شد و خدایتعالی تمام این حروف را برای محمد صلی الله علیه و آله جمع فرمود، همانا اسم و اعظم خدا هفتاد و سه حرفست و هفتاد و دو حرف آن به محمد(ص) داده شد و یک حرف از او پنهان شد.
3- الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمّدٍ الْأَشْعَرِیّ عَنْ مُعَلّی بْنِ مُحَمّدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدِ بْنِ عَبْدِ اللّهِ عَنْ عَلِیّ بْنِ مُحَمّدٍ النّوْفَلِیّ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ صَاحِبِ الْعَسْکَرِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ اسْمُ اللّهِ الْأَعْظَمُ ثَلَاثَةٌ وَ سَبْعُونَ حَرْفاً کَانَ عِنْدَ آصَفَ حَرْفٌ فَتَکَلّمَ بِهِ فَانْخَرَقَتْ لَهُ الْأَرْضُ فِیمَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ سَبَإٍ فَتَنَاوَلَ عَرْشَ بِلْقِیسَ حَتّی صَیّرَهُ إِلَی سُلَیْمَانَ ثُمّ انْبَسَطَتِ الْأَرْضُ فِی أَقَلّ مِنْ طَرْفَةِ عَیْنٍ وَ عِنْدَنَا مِنْهُ اثْنَانِ وَ سَبْعُونَ حَرْفاً وَ حَرْفٌ عِنْدَ اللّهِ مُسْتَأْثِرٌ بِهِ فِی عِلْمِ الْغَیْبِ
اصول کافی جلد 1 صفحه: 334 روایة: 3
حضرت ابوالحسن عسکری علیهالسلام میفرماید: اسم اعظم خدا هفتاد و سه حرفست، آصف یک حرف را داشت. و چون بزبان آورد، زمین میان او و شهر سبا شکافته شد، او تخت بلقیس را بدست گرفت و به سلیمان رسانید، سپس زمین گشاده گشت و این عمل در کمتر از چشم بهم زدنی انجام شد و نزد ما هفتاد و دو حرف از اسم اعظم است و یک حرف نزد خداست که در علم غیب بخود اختصاص داده است.
باب آیاتی که از پیغمبران نزد ائمه علیه السلام است
بَابُ مَا عِنْدَ الْأَئِمّةِ مِنْ آیَاتِ الْأَنْبِیَاءِ ع
1- مُحَمّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ سَلَمَةَ بْنِ الْخَطّابِ عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُحَمّدٍ عَنْ مَنِیعِ بْنِ الْحَجّاجِ الْبَصْرِیّ عَنْ مُجَاشِعٍ عَنْ مُعَلّی عَنْ مُحَمّدِ بْنِ الْفَیْضِ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ کَانَتْ عَصَا مُوسَی لآِدَمَ ع فَصَارَتْ إِلَی شُعَیْبٍ ثُمّ صَارَتْ إِلَی مُوسَی بْنِ عِمْرَانَ وَ إِنّهَا لَعِنْدَنَا وَ إِنّ عَهْدِی بِهَا آنِفاً وَ هِیَ خَضْرَاءُ کَهَیْئَتِهَا حِینَ انْتُزِعَتْ مِنْ شَجَرَتِهَا وَ إِنّهَا لَتَنْطِقُ إِذَا اسْتُنْطِقَتْ أُعِدّتْ لِقَائِمِنَا ع یَصْنَعُ بِهَا مَا کَانَ یَصْنَعُ مُوسَی وَ إِنّهَا لَتَرُوعُ وَ تَلْقَفُ مَا یَأْفِکُونَ وَ تَصْنَعُ مَا تُؤْمَرُ بِهِ إِنّهَا حَیْثُ أَقْبَلَتْ تَلْقَفُ مَا یَأْفِکُونَ یُفْتَحُ لَهَا شُعْبَتَانِ إِحْدَاهُمَا فِی الْأَرْضِ وَ الْأُخْرَی فِی السّقْفِ وَ بَیْنَهُمَا أَرْبَعُونَ ذِرَاعاً تَلْقَفُ مَا یَأْفِکُونَ بِلِسَانِهَا
اصول کافی جلد 1 صفحه: 335 روایة: 1
امام باقر علیهالسلام فرمود: عصای موسی از آن آدم علیهالسلام بود که بشعیب رسید و سپس بموسی بن عمران رسید، آن عصا نزد ماست و اندکی پیش نزدم بود و مانند وقتی که از درختش باز شده سبز است، و چون از او باز پرسی میشود، جواب گوید و برای قائم ما علیه السلام آماده گشته است، او با آن همان کار که موسی میکرد انجام دهد، آن عصا هراس آور است و ساختههای نیرنگی جادوگران را میبلعد و به هر چه مأمور شود انجام دهد، چون حمله کند، هر چه بنیرنگ ساختهاند میبلعد و برایش دو شعبه باز شود که یکی در زمین و دیگری در سقف باشد و میان آنها (میان دو فکش) چهل ذراع باشد و نیرنگ ساختهها را با زبانش میبلعد (چنانچه در زمان موسی علیه السلام جادوهای جادوگران را بلعید).
2- أَحْمَدُ بْنُ إِدْرِیسَ عَنْ عِمْرَانَ بْنِ مُوسَی عَنْ مُوسَی بْنِ جَعْفَرٍ الْبَغْدَادِیّ عَنْ عَلِیّ بْنِ أَسْبَاطٍ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ الْفُضَیْلِ عَنْ أَبِی حَمْزَةَ الثّمَالِیّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ أَلْوَاحُ مُوسَی ع عِنْدَنَا وَ عَصَا مُوسَی عِنْدَنَا وَ نَحْنُ وَرَثَةُ النّبِیّینَ
اصول کافی جلد 1 صفحه: 335 روایة: 2
امام صادق علیه السلام میفرمود، الواح موسی علیه السلام و عصای او نزد ماست و ما وارث پیغمبرانم.
3- مُحَمّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ مُحَمّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ مُوسَی بْنِ سَعْدَانَ عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْقَاسِمِ عَنْ أَبِی سَعِیدٍ الْخُرَاسَانِیّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ ع قَالَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع إِنّ الْقَائِمَ إِذَا قَامَ بِمَکّةَ وَ أَرَادَ أَنْ یَتَوَجّهَ إِلَی الْکُوفَةِ نَادَی مُنَادِیهِ أَلَا لَا یَحْمِلْ أَحَدٌ مِنْکُمْ طَعَاماً وَ لَا شَرَاباً وَ یَحْمِلُ حَجَرَ مُوسَی بْنِ عِمْرَانَ وَ هُوَ وِقْرُ بَعِیرٍ فَلَا یَنْزِلُ مَنْزِلًا إِلّا انْبَعَثَ عَیْنٌ مِنْهُ فَمَنْ کَانَ جَائِعاً شَبِعَ وَ مَنْ کَانَ ظَامِئاً رَوِیَ فَهُوَ زَادُهُمْ حَتّی یَنْزِلُوا النّجَفَ مِنْ ظَهْرِ الْکُوفَةِ
اصول کافی جلد 1 صفحه: 336 روایة: 3
امام باقر علیه السلام فرمود: چون حضرت قائم در مکه قیام کند و خواهد متوجه کوفه شود منادیش فریاد کشد که، کسی خوردنی و آشامیدنی همراه خود بر ندارد، و سنگ حضرت موسی که بوزن یکبار شتر است با آنحضرتست، در هر منزلی که فرمود آیند، چشمه آبی از آن سنگ بجوشد که گرسنه را سیر و تشنه را سیراب کند و همان سنگ توشه آنهاست تا هنگامی که در نجف بپشت کوفه فرود آیند.
4- مُحَمّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ مُحَمّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ مُوسَی بْنِ سَعْدَانَ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الْأَسَدِیّ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ خَرَجَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع ذَاتَ لَیْلَةٍ بَعْدَ عَتَمَةٍ وَ هُوَ یَقُولُ هَمْهَمَةً هَمْهَمَةً وَ لَیْلَةً مُظْلِمَةً خَرَجَ عَلَیْکُمُ الْإِمَامُ عَلَیْهِ قَمِیصُ آدَمَ وَ فِی یَدِهِ خَاتَمُ سُلَیْمَانَ وَ عَصَا مُوسَی ع
اصول کافی جلد 1 صفحه: 336 روایة: 4
امام باقر علیه السلام فرمود: شبی بعد از نماز عشا امیرالمؤمنین علیه السلام بیرون رفت و میفرمود همهمة همهمة (صدای مخصوصی است که در سینه بگردد و گرفتگی داشته باشد) و شب تاریک است، امام بر شما در آمده است، پیراهن آدم را پوشیده و انگشتر سلمیان و عصای موسی علیهم السلام را در دست دارد.
5- مُحَمّدٌ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ عَنْ أَبِی إِسْمَاعِیلَ السّرّاجِ عَنْ بِشْرِ بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ مُفَضّلِ بْنِ عُمَرَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ أَ تَدْرِی مَا کَانَ قَمِیصُ یُوسُفَ ع قَالَ قُلْتُ لَا قَالَ إِنّ إِبْرَاهِیمَ ع لَمّا أُوقِدَتْ لَهُ النّارُ أَتَاهُ جَبْرَئِیلُ ع بِثَوْبٍ مِنْ ثِیَابِ الْجَنّةِ فَأَلْبَسَهُ إِیّاهُ فَلَمْ یَضُرّهُ مَعَهُ حَرٌّ وَ لَا بَرْدٌ فَلَمّا حَضَرَ إِبْرَاهِیمَ الْمَوْتُ جَعَلَهُ فِی تَمِیمَةٍ وَ عَلّقَهُ عَلَی إِسْحَاقَ وَ عَلّقَهُ إِسْحَاقُ عَلَی یَعْقُوبَ فَلَمّا وُلِدَ یُوسُفُ ع عَلّقَهُ عَلَیْهِ فَکَانَ فِی عَضُدِهِ حَتّی کَانَ مِنْ أَمْرِهِ مَا کَانَ فَلَمّا أَخْرَجَهُ یُوسُفُ بِمِصْرَ مِنَ التّمِیمَةِ وَجَدَ یَعْقُوبُ رِیحَهُ وَ هُوَ قَوْلُهُ إِنّی لَأَجِدُ رِیحَ یُوسُفَ لَوْ لا أَنْ تُفَنّدُونِ فَهُوَ ذَلِکَ الْقَمِیصُ الّذِی أَنْزَلَهُ اللّهُ مِنَ الْجَنّةِ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ فَإِلَی مَنْ صَارَ ذَلِکَ الْقَمِیصُ قَالَ إِلَی أَهْلِهِ ثُمّ قَالَ کُلّ نَبِیٍّ وَرِثَ عِلْماً أَوْ غَیْرَهُ فَقَدِ انْتَهَی إِلَی آلِ مُحَمّدٍ ص
اصول کافی جلد 1 صفحه: 336 روایة: 5
مفضل بن عمر گوید: امام صادق علیه السلام بمن فرمود: میدانی پیراهن یوسف علیه السلام چه بود؟ عرضکردم: نه، فرمود: چون برای ابراهیم علیه السلام آتش افروختند، جبرئیل علیه السلام جامهای از جامههای بهشت برایش آورد، او پوشیده، و با آن جامه گرما و سرما با براهیم زیانی نمیرسانید چون مرگ ابراهیم در رسید، آنرا در غلافی نهاد و باسحاق آویخت و اسحاق آنرا بیعقوب آویخت و چون یوسف علیه السلام متولد شد، آنرا بر او آویخت و در بازوی او بود تا امرش به آنجا که بایست رسید (زمام حکومت مصر بدست گرفت) و چون یوسف آنرا در مصر از غلاف بیرون آورد، یعقوب بوی خوش آنرا دریافت و همین است که گوید( 94 سوره یوسف 12) (اگر سفیهم نمیخوانید من بوی یوسف را احساس میکنم) و آن همان پیراهنی بود که خدا از بهشت فرستاده بود.
عرضکردم: قربانت گردم آن پیراهن بچه کس رسید؟ فرمود: باهلش رسید، سپس فرمود: هر پیغمبری که دانش یا چیز دیگری را بارث گذاشته (دریافته) بال محمد صلی الله علیه و آله رسیده است.
باب اسلحه و متاعی که از پیغمبرص نزد ائمه است
قسمت اول
بَابُ مَا عِنْدَ الْأَئِمّةِ مِنْ سِلَاحِ رَسُولِ اللّهِ ص وَ مَتَاعِهِ
1- عِدّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدِ بْنِ عِیسَی عَنْ عَلِیّ بْنِ الْحَکَمِ عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ عَنْ سَعِیدٍ السّمّانِ قَالَ کُنْتُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللّهِ ع إِذْ دَخَلَ عَلَیْهِ رَجُلَانِ مِنَ الزّیْدِیّةِ فَقَالَا لَهُ أَ فِیکُمْ إِمَامٌ مُفْتَرَضُ الطّاعَةِ قَالَ فَقَالَ لَا قَالَ فَقَالَا لَهُ قَدْ أَخْبَرَنَا عَنْکَ الثّقَاتُ أَنّکَ تُفْتِی وَ تُقِرّ وَ تَقُولُ بِهِ وَ نُسَمّیهِمْ لَکَ فُلَانٌ وَ فُلَانٌ وَ هُمْ أَصْحَابُ وَرَعٍ وَ تَشْمِیرٍ وَ هُمْ مِمّنْ لَا یَکْذِبُ فَغَضِبَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ ع فَقَالَ مَا أَمَرْتُهُمْ بِهَذَا فَلَمّا رَأَیَا الْغَضَبَ فِی وَجْهِهِ خَرَجَا فَقَالَ لِی أَ تَعْرِفُ هَذَیْنِ قُلْتُ نَعَمْ هُمَا مِنْ أَهْلِ سُوقِنَا وَ هُمَا مِنَ الزّیْدِیّةِ وَ هُمَإ؛ًً یَزْعُمَانِ أَنّ سَیْفَ رَسُولِ اللّهِ ص عِنْدَ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْحَسَنِ فَقَالَ کَذَبَا لَعَنَهُمَا اللّهُ وَ اللّهِ مَا رَآهُ عَبْدُ اللّهِ بْنُ الْحَسَنِ بِعَیْنَیْهِ وَ لَا بِوَاحِدَةٍ مِنْ عَیْنَیْهِ وَ لَا رَآهُ أَبُوهُ اللّهُمّ إِلّا أَنْ یَکُونَ رَآهُ عِنْدَ عَلِیّ بْنِ الْحُسَیْنِ فَإِنْ کَانَا صَادِقَیْنِ فَمَا عَلَامَةٌ فِی مَقْبِضِهِ وَ مَا أَثَرٌ فِی مَوْضِعِ مَضْرَبِهِ وَ إِنّ عِنْدِی لَسَیْفَ رَسُولِ اللّهِ ص وَ إِنّ عِنْدِی لَرَایَةَ رَسُولِ اللّهِ ص وَ دِرْعَهُ وَ لَامَتَهُ وَ مِغْفَرَهُ فَإِنْ کَانَا صَادِقَیْنِ فَمَا عَلَامَةٌ فِی دِرْعِ رَسُولِ اللّهِ ص وَ إِنّ عِنْدِی لَرَایَةَ رَسُولِ اللّهِ ص الْمِغْلَبَةَ وَ إِنّ عِنْدِی أَلْوَاحَ مُوسَی وَ عَصَاهُ وَ إِنّ عِنْدِی لَخَاتَمَ سُلَیْمَانَ بْنِ دَاوُدَ وَ إِنّ عِنْدِی الطّسْتَ الّذِی کَانَ مُوسَی یُقَرّبُ بِهِ الْقُرْبَانَ وَ إِنّ عِنْدِی الِاسْمَ الّذِی کَانَ رَسُولُ اللّهِ ص إِذَا وَضَعَهُ بَیْنَ الْمُسْلِمِینَ وَ الْمُشْرِکِینَ لَمْ یَصِلْ مِنَ الْمُشْرِکِینَ إِلَی الْمُسْلِمِینَ نُشّابَةٌ وَ إِنّ عِنْدِی لَمِثْلَ الّذِی جَاءَتْ بِهِ الْمَلَائِکَةُ وَ مَثَلُ السّلَاحِ فِینَا کَمَثَلِ التّابُوتِ فِی بَنِی إِسْرَائِیلَ کَانَتْ بَنُو إِسْرَائِیلَ فِی أَیّ أَهْلِ بَیْتٍ وُجِدَ التّابُوتُ عَلَی أَبْوَابِهِمْ أُوتُوا النّبُوّةَ وَ مَنْ صَارَ إِلَیْهِ السّلَاحُ مِنّا أُوتِیَ الْإِمَامَةَ وَ لَقَدْ لَبِسَ أَبِی دِرْعَ رَسُولِ اللّهِ ص فَخَطّتْ عَلَی الْأَرْضِ خَطِیطاً وَ لَبِسْتُهَا أَنَا فَکَانَتْ وَ کَانَتْ وَ قَائِمُنَا مَنْ إِذَا لَبِسَهَا مَلَأَهَا إِنْ شَاءَ اللّهُ
اصول کافی جلد 1 صفحه: 337 روایة: 1
1- سعید سمان گوید: نزد امام صادق علیه السلام بودم که دو مرد زیدی مذهب بر آنحضرت وارد شدند و گفتند: آیا در میان شما امامی که اطاعتش واجب باشد هست؟ (و مقصودشان اثبات امامت زیدبن علی بن الحسین علیهماالسلام بود) فرمود: نه (امامیکه مقصود شماست در میان ما نیست) آندو نفر گفتند: مردمان موثق بما خبر دادند که شما به آن فتوی دهی و اعتراف کنی و عقیده داری و آن خبر دهندگان فلان و فلان هستند که نام میبریم و ایشان دارای تقوی و کوشش در عبادتند و دروغ نگویند، امام صادق علیه السلام در غضب شد و فرمود: من به آنها چنین دستوری ندادهام، چون آندو نفر آثار غضب چهره امام دیدند، بیرون رفتند.
حضرت بمن فرمود: ایندو نفر را میشناسی؟ عرضکردم: آری، اینها اهل بازار ما هستند و از طایفه زیدیه میباشند و عقیده دارند که شمشیر پیغمبر صلی الله علیه و آله نزد عبدالله بن حسن است، فرمود: خدایلعنتشان کند، دروغ میگویند. بخدا که عبدالله بن حسن آنرا ندیده نه با یک چشم و نه با دو چشمش و پدرش هم آنرا ندیده، جز اینکه ممکن است آنرا نزد علی بن حسین دیده باشد، اگر راست میگویند، چه علامتی در دسته آنست؟ و چه نشانه و اثری در لبه تیغ آنست؟ همانا شمشیر صلی الله علیه و آله نزد من است همانا پرچم و جوشن و زره و خود پیغمبر صلی الله علیه و آله نزد من است، اگر راست میگویند، در زره پیغمبر صلی الله علیه و آله چه علامتی است؟ همانا پرچم ظفر بخش پیغمبر صلی الله علیه و آله نزد من است، همانا الواح موسی و عصای او نزد من است، همانا انگشتر سلیمان بن داود، نزد منست وطشتی که موسی قربانی را در آن انجام میداد، نزد منست، همانا اسمی که نزد پیغمبر (ص) بود و چون (در جبهه جنگ) آنرا میان مسلمانان و کفار میگذاشت، چوبه تیری از کفار به مسلمین نمیرسید نزد من است و من آنرا میدانم همانا آنچه را فرشتگان (از اسلحه برای پیغمبران سابق) آوردهاند نزد من است و داستان سلاح در خاندان ما همان داستان تابوتست در بنی اسرائیل بر در هر خاندانیکه تابوت پیدا میشد، نشانه اعطاء نبوت بود و سلاح بهر کس از ما خانواده رسد امامت باو داده میشود، همانا پدرم زره رسول خدا (ص) را پوشیده و دامنش اندکی بزمین میکشید و من آنرا پوشیدم همچنان بود (گاهی بزمین میکشید و گاهی نمیکشید و اختلاف محسوسی نداشت) و قائم ما کسی است که چون آنرا پوشید باندازه قامتش باشد انشاءالله.
توضیح مرحوم مجلسی فرماید: تابوت صندوقی بود برای تورات از چوب شمشاد و طلا کاری شده بحجم سه ذراع در دو زاع، چون موسی بجنگی میرفت، تابوت را در لشکر میبردند تا لشکریان آرامش دل یابند و فرار نکنند.
2- الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمّدٍ الْأَشْعَرِیّ عَنْ مُعَلّی بْنِ مُحَمّدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْوَشّاءِ عَنْ حَمّادِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ عَبْدِ الْأَعْلَی بْنِ أَعْیَنَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ ع یَقُولُ عِنْدِی سِلَاحُ رَسُولِ اللّهِ ص لَا أُنَازَعُ فِیهِ ثُمّ قَالَ إِنّ السّلَاحَ مَدْفُوعٌ عَنْهُ لَوْ وُضِعَ عِنْدَ شَرّ خَلْقِ اللّهِ لَکَانَ خَیْرَهُمْ ثُمّ قَالَ إِنّ هَذَا الْأَمْرَ یَصِیرُ إِلَی مَنْ یُلْوَی لَهُ الْحَنَکُ فَإِذَا کَانَتْ مِنَ اللّهِ فِیهِ الْمَشِیئَةُ خَرَجَ فَیَقُولُ النّاسُ مَا هَذَا الّذِی کَانَ وَ یَضَعُ اللّهُ لَهُ یَداً عَلَی رَأْسِ رَعِیّتِهِ
اصول کافی جلد 1 صفحه: 339 روایة: 2
عبدالاعلی بن اعین گوید: شنیدم که امام صادق علیه السلام میفرمود: اسلحه پیغمبر صلی الله علیه و آله نزد من است، کسی نسبت به آن با من نتواند نزاع کند (یعنی میراث مخصوص ماست یا آنکه خدا نگذارد کسی آنرا بزور از ما بر باید یا بودن آنرا نزد ما انکار کند) همانا سلاح از آسیب محفوظ است (در دست هر کس باشد از گناه و لغزش بر کنار است)، اگر بدست بدترین مخلوق خدا بیفتد بهترین ایشان شود (ولی خدا بدست او نمیاندازد) سپس فرمود: اگر امامت در آخر بکسی رسد که چانه بسوی او کج شود (یعنی همه مطبع او شوند و یا آنکه طولانی شدن غیبتش سبب شود که مردم بشیعیانش دهن کجی کنند و استهزاء نمایند) و چون خواست خدا درباره او صورت گیرد، بیرون شود، مردم گویند: این چه واقعهای است، خدا از برکت آن حضرت بر سر رعیتش دست رحمت نهد (تا عقلشان کامل شود).
3- مُحَمّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدِ بْنِ عِیسَی عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ عَنِ النّضْرِ بْنِ سُوَیْدٍ عَنْ یَحْیَی الْحَلَبِیّ عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ ع قَالَ قَالَ تَرَکَ رَسُولُ اللّهِ ص فِی الْمَتَاعِ سَیْفاً وَ دِرْعاً وَ عَنَزَةً وَ رَحْلًا وَ بَغْلَتَهُ الشّهْبَاءَ فَوَرِثَ ذَلِکَ کُلّهُ عَلِیّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ ع
اصول کافی جلد 1 صفحه: 339 روایة: 3
امام صادق علیه السلام فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله در میان کالای خویش شمشیری و زرهی و نیزهئی و زینی و استر شهبائی داشت که در ترکه او بود و همه بعلی بن ابیطالب بارث رسید (یعنی چون این اسلحه نشانه امامت و جانشینی آن حضرت بود، باو منتقل شد و اینها مانند دین و وصیت از ترکه خارج است).
4- الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمّدٍ عَنْ مُعَلّی بْنِ مُحَمّدٍ عَنِ الْوَشّاءِ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ فُضَیْلِ بْنِ یَسَارٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ ع قَالَ لَبِسَ أَبِی دِرْعَ رَسُولِ اللّهِ ص ذَاتَ الْفُضُولِ فَخَطّتْ وَ لَبِسْتُهَا أَنَا فَفَضَلَتْ
اصول کافی جلد 1 صفحه: 339 روایة: 4
امام صادق علیه السلام فرماید: پدرم زره ذات الفضول پیغمبر صلی الله علیه و آله را در بر کرد، به زمین کشیده شد، من آنرا پوشیدم، از قامتم بلندتر بود.
5- أَحْمَدُ بْنُ مُحَمّدٍ وَ مُحَمّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ مُحَمّدِ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ عِیسَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرّضَا ع قَالَ سَأَلْتُهُ عَنْ ذِی الْفَقَارِ سَیْفِ رَسُولِ اللّهِ ص مِنْ أَیْنَ هُوَ قَالَ هَبَطَ بِهِ جَبْرَئِیلُ ع مِنَ السّمَاءِ وَ کَانَتْ حِلْیَتُهُ مِنْ فِضّةٍ وَ هُوَ عِنْدِی
اصول کافی جلد 1 صفحه: 339 روایة: 5
احمد بن ابی عبدالله گوید: از حضرت رضا(ع) پرسیدم که ذوالفقار شمشیر رسول خدا صلی الله علیه و آله از کجا آمد؟ فرمود: جبرئیل علیه السلام آنرا از آسمان آورد و زیور آن از نقره بود و آن نزد من است.
6- عَلِیّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ عِیسَی عَنْ یُونُسَ بْنِ عَبْدِ الرّحْمَنِ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ حَکِیمٍ عَنْ أَبِی إِبْرَاهِیمَ ع قَالَ السّلَاحُ مَوْضُوعٌ عِنْدَنَا مَدْفُوعٌ عَنْهُ لَوْ وُضِعَ عِنْدَ شَرّ خَلْقِ اللّهِ کَانَ خَیْرَهُمْ لَقَدْ حَدّثَنِی أَبِی أَنّهُ حَیْثُ بَنَی بِالثّقَفِیّةِ وَ کَانَ قَدْ شُقّ لَهُ فِی الْجِدَارِ فَنُجّدَ الْبَیْتُ فَلَمّا کَانَتْ صَبِیحَةُ عُرْسِهِ رَمَی بِبَصَرِهِ فَرَأَی حَذْوَهُ خَمْسَةَ عَشَرَ مِسْمَاراً فَفَزِعَ لِذَلِکَ وَ قَالَ لَهَا تَحَوّلِی فَإِنّی أُرِیدُ أَنْ أَدْعُوَ مَوَالِیّ فِی حَاجَةٍ فَکَشَطَهُ فَمَا مِنْهَا مِسْمَارٌ إِلّا وَجَدَهُ مُصْرِفاً طَرَفَهُ عَنِ السّیْفِ وَ مَا وَصَلَ إِلَیْهِ مِنْهَا شَیْءٌ
اصول کافی جلد 1 صفحه: 340 روایة: 6
قسمت دوم
موسی بن جعفر علیهما السلام فرمود: اسلحه نزد ما نهاده شده، از آسیب محفوظ است اگر نزد بدترین مخلوق خدا گذارند، بهترین ایشان شود (به سه حدیث قبل رجوع شود) پدرم به من خبر داد که چون باز وجه ثقفیه خویش عروسی کرد، اطاقی را که اسلحه را در شکاف دیوار آن پنهان کرده بود، برای عروسی زینت کرده بودند، بامداد شب زفاف چشمش بدیوار افتاد، در محل شکاف جای پانزده میخ دید و نگران شد، بعروس گفت: از اطاق بیرون رو که میخواهم غلامان را برای کاری بخوانم پس شکاف را بررسی کرد و دید سرمیخها از طرف شمشیر بر گشته و به آن بر خورد نکرده است. (نقل این داستان دلیل محفوظ بودن اسلحه از آسیب است).
7- مُحَمّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ مُحَمّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ صَفْوَانَ بْنِ یَحْیَی عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ عَنْ حُجْرٍ عَنْ حُمْرَانَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ سَأَلْتُهُ عَمّا یَتَحَدّثُ النّاسُ أَنّهُ دُفِعَتْ إِلَی أُمّ سَلَمَةَ صَحِیفَةٌ مَخْتُومَةٌ فَقَالَ إِنّ رَسُولَ اللّهِ ص لَمّا قُبِضَ وَرِثَ عَلِیٌّ ع عِلْمَهُ وَ سِلَاحَهُ وَ مَا هُنَاکَ ثُمّ صَارَ إِلَی الْحَسَنِ ثُمّ صَارَ إِلَی الْحُسَیْنِ ع فَلَمّا خَشِینَا أَنْ نُغْشَی اسْتَوْدَعَهَا أُمّ سَلَمَةَ ثُمّ قَبَضَهَا بَعْدَ ذَلِکَ عَلِیّ بْنُ الْحُسَیْنِ ع قَالَ فَقُلْتُ نَعَمْ ثُمّ صَارَ إِلَی أَبِیکَ ثُمّ انْتَهَی إِلَیْکَ وَ صَارَ بَعْدَ ذَلِکَ إِلَیْکَ قَالَ نَعَمْ
اصول کافی جلد 1 صفحه: 340 روایة: 7
حمران گوید: از امام باقر علیه السلام پرسیدم درباره آنچه مردم گویند که نامه مهر شدهئی بام سلمه داده شد، امام علیه السلام فرمود: چون پیغبر صلی الله علیه و آله در گذشت. علمش و سلاحش و هر چه نزد او بود (از نشانههای امامت) به علی بارث رسید، سپس بحسن و پس از او بحسین علیهماالسلام رسید و چون نگران شدیم که گرفتار شویم (و در داستان کربلا آن اسلحه بدست دشمن افتد) حسین علیه السلام آنرا بام سلمه سپرد. سپس علی بن الحسین علیهماالسلام آنرا باز گرفت، من عرض کردم: آری چنین است، سپس به پدرت رسید و پس از وی بشما رسید؟ فرمود: بلی.
8- مُحَمّدٌ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدٍ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ عَنْ فَضَالَةَ عَنْ عُمَرَ بْنِ أَبَانٍ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ ع عَمّا یَتَحَدّثُ النّاسُ أَنّهُ دُفِعَ إِلَی أُمّ سَلَمَةَ صَحِیفَةٌ مَخْتُومَةٌ فَقَالَ إِنّ رَسُولَ اللّهِ ص لَمّا قُبِضَ وَرِثَ عَلِیٌّ ع عِلْمَهُ وَ سِلَاحَهُ وَ مَا هُنَاکَ ثُمّ صَارَ إِلَی الْحَسَنِ ثُمّ صَارَ إِلَی الْحُسَیْنِ ع قَالَ قُلْتُ ثُمّ صَارَ إِلَی عَلِیّ بْنِ الْحُسَیْنِ ثُمّ صَارَ إِلَی ابْنِهِ ثُمّ انْتَهَی إِلَیْکَ فَقَالَ نَعَمْ
اصول کافی جلد 1 صفحه: 341 روایة: 8
عمر بن ابان گوید: از امام صادق علیه السلام پرسیدم راجع به آنچه مردم میگوید که نامه مهر شدهئی بام سلمه داده شد، امام فرمود چون پیغمبر صلی الله علیه و آله در گذشت، علمش و سلاحش و آنچه از میراث انبیاء داشت، به علیه السلام بارث رسید، سپس بحسن و پس از او بحسین علیهماالسلام رسید، عرض کردم: سپس به علی بن حسین و پس از او بپسرش و سپس بشما رسید؟ فرمود: آری.
9- مُحَمّدُ بْنُ الْحُسَیْنِ وَ عَلِیّ بْنُ مُحَمّدٍ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ الْوَلِیدِ شَبَابٍ الصّیْرَفِیّ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ ع قَالَ لَمّا حَضَرَتْ رَسُولَ اللّهِ ص الْوَفَاةُ دَعَا الْعَبّاسَ بْنَ عَبْدِ الْمُطّلِبِ وَ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ع فَقَالَ لِلْعَبّاسِ یَا عَمّ مُحَمّدٍ تَأْخُذُ تُرَاثَ مُحَمّدٍ وَ تَقْضِی دَیْنَهُ وَ تُنْجِزُ عِدَاتِهِ فَرَدّ عَلَیْهِ فَقَالَ یَا رَسُولَ اللّهِ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمّی إِنّی شَیْخٌ کَثِیرُ الْعِیَالِ قَلِیلُ الْمَالِ مَنْ یُطِیقُکَ وَ أَنْتَ تُبَارِی الرّیحَ قَالَ فَأَطْرَقَ ص هُنَیْئَةً ثُمّ قَالَ یَا عَبّاسُ أَ تَأْخُذُ تُرَاثَ مُحَمّدٍ وَ تُنْجِزُ عِدَاتِهِ وَ تَقْضِی دَیْنَهُ فَقَالَ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمّی شَیْخٌ کَثِیرُ الْعِیَالِ قَلِیلُ الْمَالِ وَ أَنْتَ تُبَارِی الرّیحَ قَالَ أَمَا إِنّی سَأُعْطِیهَا مَنْ یَأْخُذُهَا بِحَقّهَا ثُمّ قَالَ یَا عَلِیّ یَا أَخَا مُحَمّدٍ أَ تُنْجِزُ عِدَاتِ مُحَمّدٍ وَ تَقْضِی دَیْنَهُ وَ تَقْبِضُ تُرَاثَهُ فَقَالَ نَعَمْ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمّی ذَاکَ عَلَیّ وَ لِی قَالَ فَنَظَرْتُ إِلَیْهِ حَتّی نَزَعَ خَاتَمَهُ مِنْ إِصْبَعِهِ فَقَالَ تَخَتّمْ بِهَذَا فِی حَیَاتِی قَالَ فَنَظَرْتُ إِلَی الْخَاتَمِ حِینَ وَضَعْتُهُ فِی إِصْبَعِی فَتَمَنّیْتُ مِنْ جَمِیعِ مَا تَرَکَ الْخَاتَمَ ثُمّ صَاحَ یَا بِلَالُ عَلَیّ بِالْمِغْفَرِ وَ الدّرْعِ وَ الرّایَةِ وَ الْقَمِیصِ وَ ذِی الْفَقَارِ وَ السّحَابِ وَ الْبُرْدِ وَ الْأَبْرَقَةِ وَ الْقَضِیبِ قَالَ فَوَ اللّهِ مَا رَأَیْتُهَا غَیْرَ سَاعَتِی تِلْکَ یَعْنِی الْأَبْرَقَةَ فَجِیءَ بِشِقّةٍ کَادَتْ تَخْطَفُ الْأَبْصَارَ فَإِذَا هِیَ مِنْ أَبْرُقِ الْجَنّةِ فَقَالَ یَا عَلِیّ إِنّ جَبْرَئِیلَ أَتَانِی بِهَا وَ قَالَ یَا مُحَمّدُ اجْعَلْهَا فِی حَلْقَةِ الدّرْعِ وَ اسْتَذْفِرْ بِهَا مَکَانَ الْمِنْطَقَةِ ثُمّ دَعَا بِزَوْجَیْ نِعَالٍ عَرَبِیّیْنِ جَمِیعاً أَحَدُهُمَإ؛ّّ مَخْصُوفٌ وَ الْآخَرُ غَیْرُ مَخْصُوفٍ وَ الْقَمِیصَیْنِ الْقَمِیصِ الّذِی أُسْرِیَ بِهِ فِیهِ وَ الْقَمِیصِ الّذِی خَرَجَ فِیهِ یَوْمَ أُحُدٍ وَ الْقَلَانِسِ الثّلَاثِ قَلَنْسُوَةِ السّفَرِ وَ قَلَنْسُوَةِ الْعِیدَیْنِ وَ الْجُمَعِ وَ قَلَنْسُوَةٍ کَانَ یَلْبَسُهَا وَ یَقْعُدُ مَعَ أَصْحَابِهِ ثُمّ قَالَ یَا بِلَالُ عَلَیّ بِالْبَغْلَتَیْنِ الشّهْبَاءِ وَ الدّلْدُلِ وَ النّاقَتَیْنِ الْعَضْبَاءِ وَ الْقَصْوَاءِ وَ الْفَرَسَیْنِ الْجَنَاحِ کَانَتْ تُوقَفُ بِبَابِ الْمَسْجِدِ لِحَوَائِجِ رَسُولِ اللّهِ ص یَبْعَثُ الرّجُلَ فِی حَاجَتِهِ فَیَرْکَبُهُ فَیَرْکُضُهُ فِی حَاجَةِ رَسُولِ اللّهِ ص وَ حَیْزُومٍ وَ هُوَ الّذِی کَانَ یَقُولُ أَقْدِمْ حَیْزُومُ وَ الْحِمَارِ عُفَیْرٍ فَقَالَ اقْبِضْهَا فِی حَیَاتِی فَذَکَرَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع أَنّ أَوّلَ شَیْءٍ مِنَ الدّوَابّ تُوُفّیَ عُفَیْرٌ سَاعَةَ قُبِضَ رَسُولُ اللّهِ ص قَطَعَ خِطَامَهُ ثُمّ مَرّ یَرْکُضُ حَتّی أَتَی بِئْرَ بَنِی خَطْمَةَ بِقُبَا فَرَمَی بِنَفْسِهِ فِیهَا فَکَانَتْ قَبْرَهُ وَ رُوِیَ أَنّ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ع قَالَ إِنّ ذَلِکَ الْحِمَارَ کَلّمَ رَسُولَ اللّهِ ص فَقَالَ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمّی إِنّ أَبِی حَدّثَنِی عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدّهِ عَنْ أَبِیهِ أَنّهُ کَانَ مَعَ نُوحٍ فِی السّفِینَةِ فَقَامَ إِلَیْهِ نُوحٌ فَمَسَحَ عَلَی کَفَلِهِ ثُمّ قَالَ یَخْرُجُ مِنْ صُلْبِ هَذَا الْحِمَارِ حِمَارٌ یَرْکَبُهُ سَیّدُ النّبِیّینَ وَ خَاتَمُهُمْ فَالْحَمْدُ لِلّهِ الّذِی جَعَلَنِی ذَلِکَ الْحِمَارَ
اصول کافی جلد 1 صفحه: 341 روایة: 9
امام صادق علیه السلام فرمود: چون وفات رسول خدا صلی الله علیه و آله در رسید، عباس بن عبدالمطلب و امیرالمؤمنین علیهالسلام را طلب کرد و به عباس فرمود: عموی محمد! قبول میکنی که ارث محمد را ببری و قرضش را بپردازی و بوعدههایش وفا کنی؟ او نپذیرفت و گفت: ای رسول خدا پدر و مادرم قربانت، من پیرمردم، عیالم بسیار و مالم اندک است و تو در سخاوت با باد مسابقه گذاشتهای چه کسی طاقت وصایت ترا دارد؟ حضرت اندکی سر پائین انداخت و سپس فرمود: عباس میپذیری که ارث محمد را ببری و قرضش را ادا کنی و وعدههایش را عملی کنی؟ عرضکرد: پدر و مادرم بقربانت پیرمردی عیالمند و نادارم و تو با باد مسابقه داری.
فرمود: همانا این وصیت بکسی میسپارم که شایسته دریافت آنست، سپس فرمود: ای علی! ای بردار محمد! قبول داری که وعدههای محمد را عمل کنی و قرضش را بپردازی و میراثش را بگیری؟ (در کیفیت سؤال حضرت از این دو نفر نکتهای لطیف است که در خطاب بعباس اولا گرفتن میراث را میفرماید و نسبت به علی علیه السلام قرض و وعده را مقدم میدارد تا تلوحیا اشاره بطرز فکر آن دو نفر نموده باشد) علی عرضکرد: آری پدر و مادرم بقربانت، سود و زیانش با من، علیه السلام فرمود: من بپیغمبر نظر میکردم، دیدم انگشتر خویش از انگشت بیرون کرد و فرمود: تا من زندهام این انگشتر بدست کن، چون در انگشتم نهادم، به آن نظر کردم و آرزو بردم که از تمامتر که آن حضرت همین انگشتر را داشته باشم.
سپس فریاد زد، ای بلال! آن کلاه و زره و پرچم و پیراهن و ذوالفقار عمامه سحاب و جامه برد و کمربند و عصا را بیاور، علی علیهالسلام فرماید: من تا آن ساعت آن کمربند را ندیده بودم، قطعه و رشتهای آورد که چشمها را خیره میکرد و معلوم شد که از کمربندهای بهشتی است، پیغمبر فرمود: ای، جبرئیل را برایم آورد و گفت: ای محمد این را در حلقههای زره بگذار و در جای کمربند بکمر ببند، سپس دو جفت نعلین عربی طلبید که یکی وصله داشت و دیگری بیوصله بود و پیراهن خواست یکی پیراهنی که با آن بمعراج رفته بود و دیگر پیراهنی که با آن بجنگ احد رفته بود و سه کلاه را طلب کرد: کلاه مسافرت و کلاه روز عید فطر و قربان و روزهای جمعه و کلاهی که بسر میگذاشت و با اصحابش مجلس میکرد، سپس فرمود: ای بلال دو استر: شهباء و دلدل و دو شتر: عضباء و قصوی و دو اسب: جناح و حیزوم را بیاور جناح اسبی بود که بدر مسجد بسته بود و پیغمبر برای کارهای شخصی خود مردی را میفرستاد که آنرا سوار شود و بتازد و حیزوم اسبی بود که پیغمبر باو میفرمود: (پیش برو ای خیزوم (1) ) و الاغلی را که عفیر نام داشت آورد.
پیغمبر فرمود: تا من زندهام، اینها را دریافت کن، امیرالمؤمنین علیهالسلام گوید: نخستین چارپائی که مرد، همان عفیر بود. ساعتی که پیغمبر صلی الله علیه و آله در گذشت، افسارش را پاره کرد و میتاخت تا در محله قبا بر سر چاه بنی خطمه رسید، خود را در آن افکند و همان چاه گورش گشت و روایت شده که امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: این الاغ با پیغمبر صلی الله علیه و آله بسخن در آمد و گفت: پدر و مادرم قربانت! پدرم از پدرش و او از جدش و او از پدرش نقل کرد که او با جناب نوح در کمین بوده و نوح بر خاسته و دست بکفل او کشیده و گفته: از پشت این الاغ، الاغی آید که سید پیغمبران و آخرین ایشان بر آن سوار شود، خدا را شکر که مرا همان الاغ قرار داد.
توضیح قسمت آخر روایت که راجع بسخن گفتن الاغ است، بلفظ (روی) نقل شده و معلوم نیست که چه اشخاصی آنرا برای مرحوم کلینی نقل کردهاند و باصطلاح (علم درایة) مرسل و مقطوع است و در مقام اعتباری بپای روایات مسند نمیرسد.
باب سلاح رسول خدا مانند تابوت است در بنی اسرائیل
بَابُ أَنّ مَثَلَ سِلَاحِ رَسُولِ اللّهِ ص مَثَلُ التّابُوتِ فِی بَنِی إِسْرَائِیلَ
1- عِدّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدٍ عَنْ عَلِیّ بْنِ الْحَکَمِ عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ عَنْ سَعِیدٍ السّمّانِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ ص یَقُولُ إِنّمَا مَثَلُ السّلَاحِ فِینَا مَثَلُ التّابُوتِ فِی بَنِی إِسْرَائِیلَ کَانَتْ بَنُو إِسْرَائِیلَ أَیّ أَهْلِ بَیْتٍ وُجِدَ التّابُوتُ عَلَی بَابِهِمْ أُوتُوا النّبُوّةَ فَمَنْ صَارَ إِلَیْهِ السّلَاحُ مِنّا أُوتِیَ الْإِمَامَةَ
اصول کافی جلد 1 صفحه: 343 روایة: 1
امام صادق علیه السلام فرمود: داستان سلاح در خاندان ما، داستان تابوت است در بنی اسرائیل تابوت بر در هر خاندانی از بنی اسرائیل که پیدا میگشت، نبوت به آنها داده میشد، هر کس از ما هم سلاح بدستش رسد، امامت باو داده میشود.
2- عَلِیّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ السّکَیْنِ عَنْ نُوحِ بْنِ دَرّاجٍ عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ أَبِی یَعْفُورٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ ع یَقُولُ إِنّمَا مَثَلُ السّلَاحِ فِینَا مَثَلُ التّابُوتِ فِی بَنِی إِسْرَائِیلَ حَیْثُمَا دَارَ التّابُوتُ دَارَ الْمُلْکُ فَأَیْنَمَا دَارَ السّلَاحُ فِینَا دَارَ الْعِلْمُ
اصول کافی جلد 1 صفحه: 344 روایة: 2
و میفرمود: داستان سلاح در خاندان ما داستان تابوت است در بنی اسرائیل، هر کجا تابوت دور میزد ملک نبوت در پی آن بود و در میان ما هر کجا سلاح دور زند، علم امامت دنبالش باشد.
3- مُحَمّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ مُحَمّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ صَفْوَانَ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرّضَا ع قَالَ کَانَ أَبُو جَعْفَرٍ ع یَقُولُ إِنّمَا مَثَلُ السّلَاحِ فِینَا مَثَلُ التّابُوتِ فِی بَنِی إِسْرَائِیلَ حَیْثُمَا دَارَ التّابُوتُ أُوتُوا النّبُوّةَ وَ حَیْثُمَا دَارَ السّلَاحُ فِینَا فَثَمّ الْأَمْرُ قُلْتُ فَیَکُونُ السّلَاحُ مُزَائِلًا لِلْعِلْمِ قَالَ لَا
اصول کافی جلد 1 صفحه: 344 روایة: 3
صفوان از قول حضرت رضا گوید که: امام باقر علیه السلام میفرمود: همانا داستان سلاح در خاندان ما، داستان تابوت است در بنی اسرائیل، هر کجا تابوت دور میزد، نبوت عطا میشد و در میان ما هر کجا سلاح دور زند، امر امامت آنجا است، عرضکردم: سلاح از علم جدا میشود؟ ( ممکن است سلاح بدست کسی افتد که علم امامت نداشته باشد؟) فرمود: نه.
4- عِدّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدٍ عَنِ ابْنِ أَبِی نَصْرٍ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرّضَا ع قَالَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع إِنّمَا مَثَلُ السّلَاحِ فِینَا کَمَثَلِ التّابُوتِ فِی بَنِی إِسْرَائِیلَ أَیْنَمَا دَارَ التّابُوتُ دَارَ الْمُلْکُ وَ أَیْنَمَا دَارَ السّلَاحُ فِینَا دَارَ الْعِلْمُ
اصول کافی جلد 1 صفحه: 344 روایة: 4
امام باقر علیه السلام فرمود: داستان سلاح در خاندان ما داستان تابود است در بنی اسرائیل هر کجا تابوت است در بنی اسرائیل هر کجا تابوت دور میزد ملک نبوت در پی آن بود و در میان ما هر کجا سلاح دور زند، علم امامت در دنبالش باشد.
باب بیان صحیفه , جفر , جامعه و مصحف فاطمه علیها السلام
بَابٌ فِیهِ ذِکْرُ الصّحِیفَةِ وَ الْجَفْرِ وَ الْجَامِعَةِ وَ مُصْحَفِ فَاطِمَةَ ع
1- عِدّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدٍ عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْحَجّالِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ عُمَرَ الْحَلَبِیّ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ دَخَلْتُ عَلَی أَبِی عَبْدِ اللّهِ ع فَقُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنّی أَسْأَلُکَ عَنْ مَسْأَلَةٍ هَاهُنَا أَحَدٌ یَسْمَعُ کَلَامِی قَالَ فَرَفَعَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ ع سِتْراً بَیْنَهُ وَ بَیْنَ بَیْتٍ آخَرَ فَاطّلَعَ فِیهِ ثُمّ قَالَ یَا أَبَا مُحَمّدٍ سَلْ عَمّا بَدَا لَکَ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنّ شِیعَتَکَ یَتَحَدّثُونَ أَنّ رَسُولَ اللّهِ ص عَلّمَ عَلِیّاً ع بَاباً یُفْتَحُ لَهُ مِنْهُ أَلْفُ بَابٍ قَالَ فَقَالَ یَا أَبَا مُحَمّدٍ عَلّمَ رَسُولُ اللّهِ ص عَلِیّاً ع أَلْفَ بَابٍ یُفْتَحُ مِنْ کُلّ بَابٍ أَلْفُ بَابٍ قَالَ قُلْتُ هَذَا وَ اللّهِ الْعِلْمُ قَالَ فَنَکَتَ سَاعَةً فِی الْأَرْضِ ثُمّ قَالَ إِنّهُ لَعِلْمٌ وَ مَا هُوَ بِذَاکَ قَالَ ثُمّ قَالَ یَا أَبَا مُحَمّدٍ وَ إِنّ عِنْدَنَا الْجَامِعَةَ وَ مَا یُدْرِیهِمْ مَا الْجَامِعَةُ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ وَ مَا الْجَامِعَةُ قَالَ صَحِیفَةٌ طُولُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعاً بِذِرَاعِ رَسُولِ اللّهِ ص وَ إِمْلَائِهِ مِنْ فَلْقِ فِیهِ وَ خَطّ عَلِیٍّ بِیَمِینِهِ فِیهَا کُلّ حَلَالٍ وَ حَرَامٍ وَ کُلّ شَیْءٍ یَحْتَاجُ النّاسُ إِلَیْهِ حَتّی الْأَرْشُ فِی الْخَدْشِ وَ ضَرَبَ بِیَدِهِ إِلَیّ فَقَالَ تَأْذَنُ لِی یَا أَبَا مُحَمّدٍ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنّمَا أَنَا لَکَ فَاصْنَعْ مَا شِئْتَ قَالَ فَغَمَزَنِی بِیَدِهِ وَ قَالَ حَتّی أَرْشُ هَذَا کَأَنّهُ مُغْضَبٌ قَالَ قُلْتُ هَذَا وَ اللّهِ الْعِلْمُ قَالَ إِنّهُ لَعِلْمٌ وَ لَیْسَ بِذَاکَ ثُمّ سَکَتَ سَاعَةً ثُمّ قَالَ وَ إِنّ عِنْدَنَا الْجَفْرَ وَ مَا یُدْرِیهِمْ مَا الْجَفْرُ قَالَ قُلْتُ وَ مَا الْجَفْرُ قَالَ وِعَاءٌ مِنْ أَدَمٍ فِیهِ عِلْمُ النّبِیّینَ وَ الْوَصِیّینَ وَ عِلْمُ الْعُلَمَاءِ الّذِینَ مَضَوْا مِنْ بَنِی إِسْرَائِیلَ قَالَ قُلْتُ إِنّ هَذَا هُوَ الْعِلْمُ قَالَ إِنّهُ لَعِلْمٌ وَ لَیْسَ بِذَاکَ ثُمّ سَکَتَ سَاعَةً ثُمّ قَالَ وَ إِنّ عِنْدَنَا لَمُصْحَفَ فَاطِمَةَ ع وَ مَا یُدْرِیهِمْ مَا مُصْحَفُ فَاطِمَةَ ع قَالَ قُلْتُ وَ مَا مُصْحَفُ فَاطِمَةَ ع قَالَ مُصْحَفٌ فِیهِ مِثْلُ قُرْآنِکُمْ هَذَا ثَلَاثَ مَرّاتٍ وَ اللّهِ مَا فِیهِ مِنْ قُرْآنِکُمْ حَرْفٌ وَاحِدٌ قَالَ قُلْتُ هَذَا وَ اللّهِ الْعِلْمُ قَالَ إِنّهُ لَعِلْمٌ وَ مَا هُوَ بِذَاکَ ثُمّ سَکَتَ سَاعَةً ثُمّ قَالَ إِنّ عِنْدَنَا عِلْمَ مَا کَانَ وَ عِلْمَ مَا هُوَ کَائِنٌ إِلَی أَنْ تَقُومَ السّاعَةُ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ هَذَا وَ اللّهِ هُوَ الْعِلْمُ قَالَ إِنّهُ لَعِلْمٌ وَ لَیْسَ بِذَاکَ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ فَأَیّ شَیْءٍ الْعِلْمُ قَالَ مَا یَحْدُثُ بِاللّیْلِ وَ النّهَارِ الْأَمْرُ مِنْ بَعْدِ الْأَمْرِ وَ الشّیْءُ بَعْدَ الشّیْءِ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَةِ
اصول کافی جلد : 1 صفحه: 344 روایة 1*:
ابوبصیر گوید: خدمت امام صادق علیه السلام رسیدم و عرض کردم: قربانت گردم، از شما پرسشی دارم، آیا در اینجا کسی (نامحرم) هست که سخن مرا بشنود؟ امام صادق علیه السلام پردهای را که در میان آنجا و اطاق دیگر بود، بالا زد و آنجا سر کشید، سپس فرمود: ای ابا محمد هر چه خواهی بپرس، عرض کردم: قربانت گردم. شیعیان حدیث میکنند که پیغمبر (ص) بعلی(ع) بابی از علم آموخت که از آن هزار باب علم گشوده گشت، فرمود: ای محمد پیغمبر صلی الله علیه و آله بعلی هزار باب از علم آموخت که از هر باب آن هزار باب گشوده میشد (مانند جزئیات و مصادیقی که بر قواعد کلی منطبق میشود) عرضکردم: بخدا که علم کامل و حقیقی اینست. امام علیه السلام ساعتی (برای اظهار تفکر) بزمین اشاره کرد و سپس فرمود: آن علم است ولی علم کامل نیست.
سپس فرمود؛ ای ابا محمد همانا جامعه نزد ماست، اما مردم چه میدانند؟ جامعه چیست؟ عرضکردم: قربانت گردم جامعه چیست؟ فرمود: طوماریست بطول هفتاد ذراع پیغمبر صلی الله علیه و آله باملاء زبانی آنحضرت و دستخط علی، تمام حلال و حرام و همه احتیاجات دینی مردم، حتی جریمه خراش در آن موجود است، سپس با دست ببدن من زد و فرمود: بمن اجازه میدهی ای ابا محمد؟ عرضکردم من از آن شمایم هر چه خواهی بنما آنگاه با دست مبارک مرا نشگون گرفت و فرمود: حتی جریمه این نشگون در جامعه هست و حضرت خشمگین بنظر میرسد (مانند حالتی که طبعا برای نشگون گیرنده پیدا میشود) من عرضکردم بخدا که علم کامل این است، فرمود: این علم است ولی باز هم کامل نیست، آنگاه ساعتی سکوت نمود.
سپس فرمود: همانا جعفر نزد ماست، مردم چه میدانند جفر چیست؟ عرضکردم: جفر چیست فرمود: مخزنی است از چرم که علم انبیاء و اوصیاء و علم دانشمندان گذشته بنی اسرائیل در آنست عرض کردم همانا علم کامل اینست،، فرمود. این علم است ولی علم کامل نیست، باز ساعتی سکوت کرد. سپس فرمود: همانا مصحف فاطمه علیهاالسلام نزد ماست، مردم چه میدانند مصحف فاطمه چیست! عرض کردم مصحف فاطمه علیهاالسلام چیست؟ فرمود مصحفی است سه برابر قرآنیکه در دست شماست بخدا حتی یک حرف قرآن هم در آن نیست (یعنی مطالبی که شما از ظاهر قرآن و تفسیر آن میفهمید، در مصحف فاطمه نیست ولی از نظر تأویل و معنای باطنی قرآن که ما آنرا میفهمیم مصحف تفصیل قرآنست مرآت) عرضکردم: بخدا علم کامل اینست. فرمود: این هم علم است ولی علم کامل نیست. آنگاه ساعتی سکونت نمود.
سپس فرمود: علم گذشته و آینده تا روز قیامت نزد ماست عرضکردم بخدا علم کامل همین است، فرمود: این هم علم است ولی علم کامل نیست عرضکردم: قربانت گردم. پس علم کامل چیست؟ فرمود علمی است که در هر شب و هر روز راجع بموضوعی پس از موضوع دیگر و چیزی پس از چیز دیگر تا روز قیامت پدید آید. (بحدیث 595 رجوع شود)!
2- عِدّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ عَبْدِ الْعَزِیزِ عَنْ حَمّادِ بْنِ عُثْمَانَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ ع یَقُولُ تَظْهَرُ الزّنَادِقَةُ فِی سَنَةِ ثَمَانٍ وَ عِشْرِینَ وَ مِائَةٍ وَ ذَلِکَ أَنّی نَظَرْتُ فِی مُصْحَفِ فَاطِمَةَ ع قَالَ قُلْتُ وَ مَا مُصْحَفُ فَاطِمَةَ قَالَ إِنّ اللّهَ تَعَالَی لَمّا قَبَضَ نَبِیّهُ ص دَخَلَ عَلَی فَاطِمَةَ ع مِنْ وَفَاتِهِ مِنَ الْحُزْنِ مَا لَا یَعْلَمُهُ إِلّا اللّهُ عَزّ وَ جَلّ فَأَرْسَلَ اللّهُ إِلَیْهَا مَلَکاً یُسَلّی غَمّهَا وَ یُحَدّثُهَا فَشَکَتْ ذَلِکَ إِلَی أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع فَقَالَ إِذَا أَحْسَسْتِ بِذَلِکِ وَ سَمِعْتِ الصّوْتَ قُولِی لِی فَأَعْلَمَتْهُ بِذَلِکَ فَجَعَلَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع یَکْتُبُ کُلّ مَا سَمِعَ حَتّی أَثْبَتَ مِنْ ذَلِکَ مُصْحَفاً قَالَ ثُمّ قَالَ أَمَا إِنّهُ لَیْسَ فِیهِ شَیْءٌ مِنَ الْحَلَالَ وَ الْحَرَامِ وَ لَکِنْ فِیهِ عِلْمُ مَا یَکُونُ
اصول کافی جلد 1 صفحه: 346 روایة: 2
حماد بن عیسی گوید: شنیدم از امام صادق علیه السلام که فرمود: زنادقه در سال صدوبیست هشت ظهور کنند من این مطلب را در مصحف فاطمه علیهاالسلام دیدم، عرض کردم: مصحف فاطمه علیه السلام چیست؟ فرمود: چون خدایتعالی پیغمبرش صلی الله علیه و آله را قبض روح فرمود، فاطمه علیه السلام را از وفات آنحضرت اندوهی گرفت که جز خدای عزوجل مقدارش را نداند، بدانجهت خدا فرشتهای برایش فرستاد که او را دلداری دهد و با او سخن گوید، فاطمه از این داستان بامیرالمؤمنین علیه السلام شکایت کرد (یعنی گزارش داد و یا شکایتش از نظر ننوشتن سخنان فرشته بود) علی علیه السلام فرمود: چون آمدن فرشته را احساس کردی و صدایش را شنیدی، بمن بگو، پس فاطمه بامیرالمؤمنین علیه السلام خبر داد و آنحضرت هر چه میشنید مینوشت، تا آنکه از آن سخنان مصحفی ساخت، اما در آن مصحف چیزی از حلال و حرام نیست، بلکه در آن علم به پیش آمدهای آینده است.
توضیح علامه مجلسی (ره) گوید: من فکر میکنم که مقصود از زنادقه امثال ابن ابیالعوجاء و ابن مقفع باشند که با امام صادق علیه السلام مجادله و مناظره میکردند و سال 128 هجری بیست سال قبل از وفات امام صادق علیهالسلام است که زمان طغیان و بسیاری این طایفه بود و با آنکه مراد خلفای بنی عباسند که کتب زنادقه را در آنسال ترویج دادند.
کل احادیث کتاب شریف اصول کافی در 130 پست ،جهت دسترسی علاقه مندان به فایل ورد این احادیث در این مجموعه قرار داده شده است .جهت دسترسی به کل کتاب و تمامی قسمتها بر روی لینک ذیل کلیک نمائید
فایل ورد کل کتاب شریف اصول کافی
جهت دسترسی به یکصد جلد کتاب عرفانی بر روی لینک ذیل کلیک نمائید :
یکصد جلد کتاب عرفانی و اشعار کلیه شاعران کلاسیک ایران
