غزل شمارهٔ ۷۴

حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

باده پیش آر که اسباب جهان این همه نیست

از دل و جان شرف صحبت جانان غرض است

غرض این است وگرنه دل و جان این همه نیست

منت سدره و طوبی ز پی سایه مکش

که چو خوش بنگری ای سرو روان این همه نیست

دولت آن است که بی خون دل آید به کنار

ور نه با سعی و عمل باغ جنان این همه نیست

پنج روزی که در این مرحله مهلت داری

خوش بیاسای زمانی که زمان این همه نیست

بر لب بحر فنا منتظریم ای ساقی

فرصتی دان که ز لب تا به دهان این همه نیست

زاهد ایمن مشو از بازی غیرت زنهار

که ره از صومعه تا دیر مغان این همه نیست

دردمندی من سوخته زار و نزار

ظاهرا حاجت تقریر و بیان این همه نیست

نام حافظ رقم نیک پذیرفت ولی

پیش رندان رقم سود و زیان این همه نیست

غزل فوق اشاره به  ساده زیستی  و آرامش  و قناعت دارد. انسان در  حیات چند روزۀ خود به در و دیوار چنگ می زند بلکه بیشتر گرد آورد و راحتتر زندگی کند ولی در آخر کار میفهمد که زندگیش  صرف جمع آوری اسباب و ملزومات شده و دیگر نه وقتی برای بهره  بردن هست و نه  نشاط جوانی .در جوانی انسان از همه چیز لذت می برد ولی در پیری  نه روحیه ای هست و نه دل و دماغی.

در بیت دوم اشاره به این نکته دارد که غزض از آفرینش رسیدن به کمال قرب الهی و   ورود در جرگه عشاق  دوست  می باشد و گرنه دل و جان آنقدرها هم ارزش ندارند.

در بیت سوم اشاره میکند که منت درخت سدر و طوبی را از بهر سایه آن نکشید که چون نیک بنگریم ارزش منت کشیدن ندارد.

در بیت چهارم اشاره به این نکته است که اینچند روز ی را که در این دنیا فرصت داریم خوش بیاسائیم که زمان عمر آنقدرها هم طولانی نیست.

در بیت پنجم اشاره به این نکته است که انسان در لب بحر فناست و آفت های مختلفی در کمین انسان است ،از قبیل انواع بیماریها و حوادث و  گذر شب و روز که با چرخش خود  در واقع عمر انسان را به پایان می رسانند.پس    در لبۀ این بحر فنا باید   قدر لحظه ها و زمان حال را بدانیم و به نحو احسن از آن بهره ببریم.

در بیت ششم اشاره به بازیهای روزگار دارد که زمانه پایدار و پاینده نیست و هر دم تغییر میکند و گاهی انسن از اوج سربلندی به ذت میرسد و برعکس ،پس  در چنین هنگامه ای نباید ایمن بود و همه چیز در معرض زوال و تغییر است.